Het Voodoo Mysterie

14| De Eerste Waarschuwing...

Het is moeilijk om alle achtergrondgeluiden te negeren als iedereen gilt, schreeuwt en huilt. De school is nog een groter gekkenhuis dan gisteren. Iedereen wordt met de auto naar school gebracht vanwege rolstoelen en krukken die mee moeten. Kortom, het lijkst meer op een psychiatrische inrichting dan op een school.

Toch proberen Heidi en ik de kalmte nog een beetje te bewaren als we samen op school aankomen. Ik leun tegen de kluisjes naast die van Heidi aan en Heidi stopt haat spullen weg.

'Dus, was het een beetje leuk met Jaimy gisteren? Hij heeft je niet dood verveeld toch? Laat me raden, na vijf minuten was je hem zat en besloot je door het wc raam naar buiten te klauteren.' Grap ik. 'Nee oké, hij kan best gezellig zijn. Maar vertel!'

'Eigenlijk ben ik daar drie volle uren gebleven.' Zegt ze blozend. Ze zet haar tas op de grond en leunt ook tegen de kluisjes aan. 'Tot mijn moeder me belde dat ik mijn klusjes af moest maken.'

'Niet!' Roep ik ongelovig uit. 'Jullie hebben het hoop ik wel een beetje bij praten gehouden toch?'

'O ja hoor! Hij had zijn hond Elmo ook op zijn kamer. Echt een schatje van een beest, al moest ik wel lachen toen ik erachter kwam dat hij Elmo heet.' Lacht ze. Ze lijkt in haar gedachten verzonken.

'Hier zit iemand met haar hoofd in de felroze wolken.' Grap ik. Ze bloost weer.

'O en hij zei dat jouw, of in dit geval mijn, excuses aanvaard waren.' Zegt ze nog snel. Ze begint weer harder te blozen, waardoor ze haar handen op haar wangen legt. 'Ik geloof dat ik hem echt heel erg leuk vind. Ik schaam me dood.'

'Wat lief! Kleine Heidi is verlie-hiefd.' Pest ik haar lichtjes. Ik ontvang een stomp. 'Auw'

'Genoeg geklept. Laten we naar jouw kluisje gaan.' Zegt ze om het onderwerp af te wimpelen. Reken maar dat ik dit nog lang niet ga vergeten.

We wurmen ons tussen een groep vol mensen met rolstoelen door, voordat ik bij mijn kluisje kan komen. Heidi leunt tegen de kluisjes aan en ik zet mijn tas op de grond.

'Misschien moet ik in het geheim een date voor jullie gaan regelen.' Zucht ik bedenkelijk. 'Wat denk je van inbreken bij een winkelcentrum en 's nachts met een winkelkarretje het gebouw rondscheuren?'

'Hmm, dat klinkt exact als een date die jij maar al te graag zou aanvaarden.' Zucht ze. 'Nee, als het een date is dan wil ik een picknick.'

Ik pak mijn sleutel uit mijn tas en draai mijn kluisje open. 'Een picknick? Niks van adrenaline? Kom op zeg, daar is toch niks aan?'

'Voor jou niet nee, omdat je zo emotieloos bent.' Zegt ze eerlijk. Ik kijk haar bedenkelijk aan en haal dan knikkend mijn schouders op. 'Maar een picknick in een open weiland met niks en niemand te zien, afgezien van planten natuurlijk, en dan samen de zonsondergang bekijken.'

Ik pak mijn boeken uit mijn tas. 'Niet al te klef worden graag. Het kwijl druipt al uit je mondhoek.' Zeg ik sarcastisch en ik duw mijn boeken in mijn kluisje.

Mijn kluisje hoort leeg te zijn als ik mijn boeken erin stop. Dat is hij nu niet. Ik hoor een kleine tik, waardoor ik mijn boeken er weer uit haal en op mijn tas leg. Ik steek mijn hand uit en voel iets angstaanjagends. Met een bonkend hart slik ik een keer.

'Wat is er Caro?' Vraagt Heidi fronsend. 'Het lijkt alsof je net een geest hebt gezien.'

Ik pak het jute-achtige stuk stof vast en trek het uit mijn kluisje. Heidi hapt geschrokken naar adem. Ik kreun alleen maar en staar naar het rode puntje op de pin, die in het hart zit vastgenageld.

'O god Caro.' Piept ze. Haar ademhaling versneld.

'Fuck.' Breng ik er alleen maar uit, met mijn emoties verborgen. Vanbinnen gil ik het uit van de stress die nu opeens naar boven komt.

'Natuurlijk komt dit doordat de dader je door heeft.' Piept ze. Ze trekt me hard aan mijn arm. 'Alsjeblieft, kap ermee nu het nog kan.'

'Wacht, hier zit een briefje in.' Merk ik op. Ik trek het gelige strookje uit de pop en breng het naar mijn gezicht.

Dit is je eerste waarschuwing. Eindig dit nu meteen, voordat jouw leven eindigt. -NN

Ik staar ernaar en weet niet zo goed wat ik erbij moet voelen. Het feit dat ik niet zo gevoelig ben helpt daar ook niet erg bij. Heidi heeft er echter een compleet ander gevoel bij.

'Caro, ik zeg het niet graag, maar je moet dit krankzinnige project van je stoppen!' Zegt Heidi in paniek. Ze stuitert wild heen en weer. 'Je bent met de dood bedreigd.'

'Dus? Voor zover ik weet wordt ik bijna elke dag met de dood bedreigd door mijn klasgenoten.' Zeg ik sarcastisch. Ik tik bedenkelijk op mijn kin en staar in de knoopogen van de pop. 'Tja, ik kan hier een aangifte tegen doen bij de politie.'

Heidi, die helemaal klaar is mijn met kalme gedoe in deze situatie, pakt mijn schouders vast en schud me helemaal door elkaar. 'Heb je het dan niet door?! Je hebt een stalker die weet wat je aan het doen bent! Als hij of zij merkt dat je naar de politie bent gegaan is dit over, klaar, basta! Begrepen?'

Ze heeft een punt, maar om eerlijk te zijn maak ik me niet zo'n zorgen over deze waarschuwing. Iemand vermoorden zonder een spoor achter te laten is een hele hoop gedoe. Vooral als je iemand moet vermoorden die om drie uur 's nachts nog bezig is met leren. Ik voel er niet echt iets voor.

'Daar heb je een punt. Ik ga niet naar de politie.' Zeg ik uiteindelijk na de pop een paar keer grondig te hebben bekeken.

Wacht!

Er zit een briefje in. Betekent dat ook dat er misschien in alle poppen een briefje zit?

Ik stop de pop terug in de tas en rommel in mijn jaszakken. Louise's pop heb ik al gauw genoeg gevonden en Annabelle's pop blijkt in een binnenvakje te zitten.

Heidi fronst. 'Wat is er Caro?'

Ik reageer niet op haar en begin geduldig te zoeken op de pop van Annabelle. Op het eerste gezicht lijkt er niks te zijn, waardoor mijn blik vertrekt van teleurstelling, maar als ik even goed zoek zie ik in de onderkant een piepklein gleufje waar een briefje uit steekt. Ik trekt het eruit en haal diep adem.

Er komt een tijd dat je moet gaan kiezen tussen de bladzijde omslaan of het boek sluiten.

Je koos verkeerd. -NN

Aiaiai! Waar heeft Caro zich nu weer in gewerkt? En wat is die onheilspellende tekst in Annabelle's pop?

Houdt vanaf nu goed je oren en ogen open!

Liefs,

Pageotte