Günümüz dünyasından uzak, fırtınaların yaşamı felç ettiği dünyada bir hiç uğruna gözleri önünde ailesi öldürülen Jungkook, fırtınaya dayanıklı evini ve içindeki anılarını yalnız başına koruyarak hayatta kalmaya kararlıdır.
Kader, hiçte onun istediği...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evin planı bu. Dışarıdan gözüken sadece ön odalar, gerisi full tepeye mi desem yatağa mı desem her ne ise oradaki toprağa gömülü.
Bunun için 4 saat uğraştım. Tam bitmeden koyuyorum çünkü yine de yeterli.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hikayede görselde olmayan şeyleri söylersem takmayın, siz kendinize göre eklersiniz.
İyi okumalar.
Güneşin normalde tam tepede olması gereken ama kapalı havanın ve sisin getirisi ile çevreyi yeteri kadar aydınlatan ışık dışında güneş adına hiçbir bir şey yoktu gökyüzünde.
Ne kadar mutlu olursam olayım hep bir eksiklik hissi ile yaşadığım evimin kapısından çıkıp kendimce gelen haydutları gözlemek adına yaptığım kulübeye gözlerim değince bir huzursuzluk çöktü içime. Anlam vermeye uğraşmadan önüme döndüm ve sabah rutinim olan egzersizi yapmaya başladım. Soğukluğundan dolayı burnumu yakan havanın etkisini giderene kadar ısıtmaya koyuldum bedenimi.
Yerde bacaklarımı gerdirirken Yoongi'nin odasına ait sert kapının havanın yutmuş olduğu tok sesi ilişti kulağıma. O yöne başımı çevirince bana yaklaştığını ve elinde birkaç konserve taşıdığını gördüm.
"Günaydın"
"Size de günaydın doktor bey. Tabi sözün gelişi olarak" dediğimde aşağıdan bir ona bir de gökyüzüne baktım. "Nereye?"
"Arkadaşlarımın yanına, onlara yemek götürüyorum." Manidar bulduğum sesini duyunca gülmeden edemedim.
"Arkadaşların? Ve yemek götürmek?" Başını salladı.
"Ne ara arkadaş olacak samimiyete ulaştınız?"
"İyi olan her insan arkadaşımdır."
O konuşurken pozisyonumu bozup ayağa kalktım. Arkamdaki tozları silkelerken ona baktım. "Senin bu hümanistliğin beni öldürecek."
"Hümanist olmam için önce insan ırkını üstün-"
"Tamam, tamam başlama yine söylev dizmeye, değilsin." Zaferle gülüp "Sen de gelsene." Dediğinde kaşlarımı çattım.
