Karanlıkta doğan bir aşk... O ürpertici soğuk mavi irislerini yüzümde gezinirken ben karşısında nutkum tutulmuştu. Nereden bilebilirdim ki bir çift mavi irisleri gördükten sonra hayatımın değişeceğini... Ben Nefes, işte hayatımın kapılarını sizler...
𝕲ittikçe azalıyor hayat ... Yürüdükçe bir şeyler kaybediyor insan... Neyi erken yaşadığım dediysem hep ona geç kalmış oluyorum... Ne zaman mutlu oldum, sonunda istediğim oldu desem elimde bir şey kalmıyor...! Kime sırtımı dayasam düşen hep ben oluyorum. Gözlerimi kapatıyorum bir boşluk bir durak ve yanlızlık... Siz söyleyin şimdi ; Kaybetmek mi daha kötü yoksa hiç kazanmamış olmak mı?
Ben ise kaybeden tarafım. Annemi, babamı bu dünya da tutunacağım tek dalı da kaybettim.
Camdan dışarıyı izleyip hayal kurarmısınız?
Ben kuruyorum şu parkta annemle saklambaç oynayıp kahkaha atarken, babam beni omzuna alıp "cimbom" diye parkı inletmemizi, çok özledim o günleri... Bunları düşünürken burukça tebessüm ettim keşke o eski günlere geri gidebilseydim.
Birini kaybettiğinde değerini anlarız. Çok şanslısınız yanınızda anneniz ve babanız var ilerde pişman olmamak için koşup onları sıkı sıkı sarılın çünkü ben onlara doyamadan onlar bu dünyadan beni yanlızlığımla baş başa bırakıp gittiler. Bunları düşünürken gözümden bir damla yaş daha aktı o kadar çok ağlamaya alışmıştım ki silmeye bile tenezzül etmedim.
Ben Nefes Günpınar bu hayatta ailemden tek bana kalan adım ve soyadım adımı nefes koydular ama ben onları kaybettikden sonra nefes alamaz oldum. Ben bu hayatta bir kız kardeşimin olmasını çok isterdim. Bunu ailemi kaybettikten sonra daha da iyi anladım. Çünkü bir kız kardeşin varsa çok şanslısın... Kız kardeş demek hayat demektir anne ve babandan kalan tek mirastır.En zor zamanlar da hep yanında olandır. Asla kurtulamadığın en iyi arkadaştır. Ne yaparsan yap, ne söylersen söyle onun senin için hep orada olacağını bildiğindir...
Yine ruhsuz bir şekilde bakışlarımı parktan çekip telefonumu elime aldım. İşe gitmek için daha bir saatim vardı. O patron bozuntusu zaten beni işden atmak için fırsat koluyor. giysi dolabının önüne gelip bir pantolon ve kazak alıp giyinmeye başladım aynaya bakmaya gerek bile duymadım biliyordum ki bir çift ağlayan göz, çatlamış dudak görecektim. Sokağa çıkıp derin bir nefes aldım. Uzun zaman olmuştu dışarı çıkmayalı...
Boş yolda yürürken yine yanlızdım. Aslında ben yanlız kaldığım zamanlarda büyüdüğümü farkettim kimi bende ne kadar olduğunu gördüm. En zor sınavımı tek başıma atlatmaya çalıştım, bu zamanlarda arkadaşım deyip bir kere aramayan insanların gerçek yüzlerini gördüm bilmiyorlar çok daha sağlam ayağa kalkacağımı kimseden medet umamam gerektiğini anladım herkezi nereye ne kadar koymam gerektiğini öğrendim.
