Silent Cry • Chanmin

•2•

Minnie'm
Selam sevgilim
   
bugün nasılsın

şu an neredeysen 
orada mutlu musun

hatırlıyor musun chris bana söz verdirmiştin hep mutlu olmamı söylemiştin  

•
•
•flashback•
•
•

Annemle yine kavga etmiştik

Eşcinsel olduğumu öğrendiğinden beri böyleydi

Okula doğru yürüyordum yağmur yağıyordu normalde yağmuru sevmesem de bu sefer yağmur yağdığı için mutuydum, gökten düşen damlalar gözyaşlarımı saklıyordu.

Okula vardığımda derslerin başladığını boş bahçeden anlamıştım.

 Genelde sigara harici pek kimsenin uğramadığı okulun arka tarafındaki yere geçip duvara yaslanarak oturdum. Yavaş yavaş üzerime çöken yorgunluğun beni uykunun ellerine bırakmasına izin verdim.

...

"Seungie hadi uyan"

"Seungmin, hadi uyan bebeğim"

Acıyan gözlerimi zorla açtım ve önümde (yerde oturmuş benimle aynı hizada olmak için) diz çökmüş Chris'e baktım, bulmuştu beni her zamanki gibi.

"Neden buradasın Seungmin, sırılsıklam olmuşsun ya şu haline bak." çömeldiği yerden ayağa kalkmış hırkasını çıkarırken aynı anda da bir baba edasıyla söyleniyordu...

"Uyuyakalmışım," burnumu çektiğimde buna karşılık elindeki hırkayı bana uzatırken hafifçe kaşlarını çattı "hem bana bir şey olmaz." dedim elinden hırkayı alırken bunu dememin ardından sinirini belli eden bir şekilde sırttı ve içindeki siniri anlaşılabilen bir sesle konuşmaya başladı.

"Nah olmaz titriyorsun Seungmin şu haine bak ya," derin nefes aldı ve devam etti cümlesine "yürü üzerine benim yedeklerden vereyim."

...

Ben Chris'in yedek kıyafetlerini giydikten sonra canım sevgilim 'bu günlük' okulu asabileceğimizi söylemiş beni arabasına yönlendirmişti direkt. Beni yan koltuğa oturtup kendisi de hızlıca sürücü koltuğuna geçmişti. 

"Anlat bakalım bebeğim neden dışardaydın?" konuşmama izin vermeden soruları sıralamaya başladı "Bana neden haber vermedin? Ya da bizimkilerden birine?" ben tam ağzımı açmışken devam etti "ve neden ağladın?"

"Kim ağlamış ya" sahte bir gülüş ve inanmasını beklediğim hikayeme devam "yağmurdan ıslaktı aşkım gözlerim yoksa neden ağlayayım ki aa."

"Seungie'm," elini yanağıma koyup baş parmağıyla hafifçe göz altımı okşadı "üzgün olduğunun da ağladığının da farkındayım." güven veren gözleri ve sıcak gülümsemesi ile Christopher Bang o an bana ev gibi hissettirmişti. "Bana anlatabilirsin güzelim." 

Bir kaç dakika sessizce birbirimize baktık sadece, sonunda ben kurumuş dudaklarımı yalayıp derin bir nefes alarak konuşmaya başladım.

"Konu annem, yine kavga ettik. Neden beni böyle kabullenmiyor ki..." gözlerimden akan bir kaç yaş Chris'in yanağımdaki eline düşerken eğilip gözlerimden öpmüştü.  

Geri çekilip yerine düzgünce oturup kollarını açtı, istediğini anlayıp hafifçe gülümseyerek elimden geldiği kadar hızlı bir şekilde yan koltuktaki onun kucağına yerleşip kollarımı boynuna doladım. Kulağımın altına hafif bir öpücük kondurup konuşmaya başladı.

"Bazen insanlar bir şeyleri kabullenemeyebilir bebeğim, maalesef bu konuda yapabileceğimiz bir şey yok." boynuma bir kaç kelebek öpücük daha bırakıp konuşmaya devam etti. "Ama o kişiler kabullenmiyor diye kendine eziyet etmemelisin Minnie'm." beni kendinden ayırıp bu sefer iki elini yanaklarıma koydu gözlerini gözlerime dikmiş sanki ruhumu görüyor gibi bakıyordu...

"Seni üzgün görmekten nefret ediyorum Seungmin yanında olduğum her an seni mutlu etmek için her şeyi yapacağım." gülümsedim, "Ancak bana bir söz vereceksin, bir gün ben yanında olamasam bile mutlu olacağına dair."

"Ben-"

"Söz mü Seungmin?"

"Söz." 

Güzel gamzeleriniin iyice belli olmasını sağlayan bir gülümseme sundu bana, eh o güzel gülümsemeyi görür görmez bende gülümsemeye başlamıştım zaten.

•flashback end•

Minnie'm: 
özür dilerim sevgilim 
sözümü tutamadım...
03.21

.

.

.

oldu sanirim

umarim beğenmissinizdirrr

gorusuruzzz