Bu benim ilk hikayem. Daha önce wattpadin görünmez okuyucularındandım Aslında bu hikayeyi yayınlamak konusunda da pek emin değilim. Şu an kendi kendime de konuşuyo olabilirim. Umarım okuyanlar olur.
"Anıl buna daha fazla katlanamıcam gidiyorum ben. Kafamı dağıtmam gerek."
Adının Cihan olduğunu hatırladığım çocuğun uzattığı beze ellerini silerek yanıma yaklaştı. Dudaklarıma ufak bir öpücük bırakıp
"Fazla bir işim kalmadı bebeğim arkadaşın borcu neredeyse kapandı. Bekleseydin biraz daha."
O an gözlerim bilincini kaybetmiş şekilde yerde yatan çocuğa kaydı. Aslına bakılırsa yaşadığından emin değildim. Benden anca bir ya da iki yaş büyüktü. Daha çok gençti ama bu yola girerken hepsinin sonu belli. Bu yolda acıma yok, merhamet yok, insanlık yok, burada duygu yok.
Ben düşüncelere dalmışken Anılın sesiyle kendime geldim.
"İyi misin hayatım?"
İyimiydim ? Burada iyi olmak mümkün müydü ? Gözlerim tekrar açık gri renkteki duvarların üzerinde hızlıca gezindi her yerde koyu kırmızı lekeler vardı. Tavan bile kan lekeleriyle kaplanmıştı. Zar zor konuşabildim.
"Pek iyi hissetmiyorum ben gitsem iyi olacak. Bizim bardayım."
Hiçbir şey söylemesine izin vermeden kaskımı kapıp çıktım.
Burdan kurtulmak için geçmem gereken sadece bir kaç metrelik bir koridor kalmıştı önümde. Siyah zemini ve gri renkteki duvarlarıyla hayatımın değiştiği o koridor kalmıştı sadece.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kolej Kızı
Teen FictionBu hikayenin kahramanı yok. Duvarlarının ardına saklanmış yalnız bir kız çocuğunun hikayesi bu. Soğuk, acımasız, duygusuz ve kötü olmak zorunda bırakılan genç bir kadının hikayesi. Yaşadığı acılar yüzünden çok erken büyümek zorunda kalmıştı. Öldürme...
