we became a story ;; yizhan II

3

─

"Bu kişi..?"

"Xiao Zhan'ım," diyor Yibo.

Xiao Zhan buna irkiliyor, göz atıyor ve Yibo'nun yüzündeki memnun ifadeyi görüyor. Orada sahiplenmenin üstünlüğü var, erkek arkadaşınızı tüm dünya olmasa bile tüm Çin ile paylaşmaktan ve eve geldiği kişinin siz olduğunuzu bilmekten kaynaklanan türden bir sahiplenme. Xiao Zhan bu duyguya çok aşina.

Wei Wuxian yüzünde küçük, hoş bir gülümsemeyle ileriye doğru hızla Xiao Zhan'ın kişisel alanına giriyor.

"Tanıştığımıza memnun oldum, Yibo'nun Xiao Zhan'ı!" cıvıldıyor. Yüzü neredeyse rahatsız edici derecede yakın ve Xiao Zhan en tuhaf baş dönmesi hissine kapılıyor. En hafif tabiriyle... rahatsız edici. "Ben Lan Zhan'ın Wei Ying'i, Wei Wuxian, ama sanırım bunu zaten biliyordun. Ne de olsa beni oynayan sensin." Burada duraklıyor ve Xiao Zhan'a daha yakından bakıyor. Wei Wuxian, "Huh," diyor. "Şimdi, Yibo ilk ortaya çıktığında Lan Zhan'ın neden bu kadar rahatsız olduğunu anlayabiliyorum. Bu garip."

Xiao Zhan, Wei Wuxian'a bakmaya çalışırken gözleri kayarak, "Benim için de aynısını söyleyebilirim," demeyi başarıyor. Artık kendisinin başka bir versiyonuna baktığı için her şey sonsuz derecede daha gerçek hissettiriyor. Bunun dışında, gerçekten kendisi değil. Wei Wuxian. Çok çalıştığı, çok hayran kaldığı ve ekranda hayata geçirdiği Wei Wuxian. İki yıl yaşadığı hayatı.

Xiao Zhan bir adım geri çekiliyor ve boğazını temizleyerek terli avuçlarını gizlice pantolonuna silmeye çalışıyor. "Tanıştığımıza memnun oldum. Ben-" boğazına yumru oturup gözleri yanmaya başladığında hemen durması gerekiyor.

Ah hayır. Ah, gerçekten hayır.

"Zhan-ge?" Yibo soruyor, sesinde endişe var. "Sorun ne?"

"Hiçbir şey," Xiao Zhan kendini toparlamaya çalışıyor, ancak sesi boğuk ve ıslak çıkıyor. Hem Wei Wuxian hem de Lan Sizhui, Xiao Zhan kendini bir arada tutmaya çalışırken yüzlerinde şaşkınlık ve bazı endişelerle ona bakıyor.

Tanrım, o ekranda oynadığı adamın önünde ağlıyordu, değil mi? Hiçbir şey yapamaz. Hayatını Wei Wuxian ile aylarca geçirirken içselleştirdiği tüm duygular, bir koçun ona vurması gibi geri geliyor ve tüm bunların saf gücüyle onu yere seriyor. Kurgusal bir karakter tarafından duygulanmak başka bir şey, o kişinin gerçek olduğunun ve bir ömür boyu acı çektikten sonra hayatının aşkıyla evlendiğinin farkına varılması başka bir şeydir. Xiao Zhan'ın ağlamaması daha garip olurdu, değil mi?

Xiao Zhan birkaç kez burnunu çekerek kendini toparlıyor. "Ben, Xiao Zhan," kendini yönetiyor. "Seninle tanıştığım için gerçekten onur duyuyorum, Wei Wuxian." Sonra elinden geldiğince derin bir şekilde eğilirek onu tutuyor. "Gerçekten."

Wei Wuxian'ın üzerinde durgunluğunu hissedebiliyor ve sonra elleri onu yukarı kaldırıyor, Wei Wuxian'la yüz yüze gelene kadar ona rehberlik ediyor ve anlaşılmayan bir bakışla bakıyor.

"Ben onurlu biri değilim," diyor sonunda, derin ve derin bir sesle. Xiao Zhan'a eskisinden farklı bakıyor, çocuksu heyecan daha derin ve daha üzücü bir duyguya yol açıyor.

Xiao Zhan yutkunarak Wei Wuxian'ın bakışlarını tutmaya zorluyor. Bu adamın yaşadığı her şeyi, acısını, adaleti sağlama taahhüdünü, tüm dünya ona karşı olsa bile inandığı şey için ayakta durduğunu düşünüyor. Xiao Zhan bir rol oynamıştı-derinden etkili bir rol, evet, ama yine de bir rol. Bu aslında Wei Wuxian'ın hayatı.

"Bana göre bunu hak eden başka kimse yok,"

Uzun bir süre gözlerini kırpmadan birbirlerine bakıyorlar. Xiao Zhan, Yibo ve Sizhui'nin arka planda bir yerlerde dolaştığının biraz farkında, ancak gözlerini Wei Wuxian'dan ayırmıyor. Adam kağıt üzerinde bile efsaneviydi ve sürekli olarak ahlaki değerlerine sahip çıkarken, Xiao Zhan ne kadar yaşadığını fark ettiğinde hissettiği dehşeti açıkça hatırlıyor. Bu kolay bir yol değil ve şimdi Wei Wuxian'ın kendisini önünde görmek ona daha da hayranlık uyandırıyor.