Kim Taehyung-KTH

20-Kızım

hatırlatma

iki kişilikti masam

masaya oturup tıkınmaya başladım

açlık gözümü kör etmişti

"bana yok mu?"

kafamı gömdüğüm pizzamdan kaldırınca karşıma oturan Taehyung'u ancak farkedebildim

"hı?"

"diyorum ki azıcık bana da versen?"

"haa tabi al ye" diyip öbür kutuyu da onun önüne ittim

kıkırdadı sonra kutuyu açıp yemeye başladı

"karışık pizza?"

"evet noldu?"

"hiiiç sadece çok severim dicektim"

sonra ikimizde bitirince ne yaptığımızın farkına vardım

İKİMİZDE BİRER BÜYÜK BOY PİZZA YEMİŞTİK!!!

"sen çok açtın galiba" demesiyle bakışlarımı boş pizza kutusundan çekip ona yönelttim

başımı yavaşça olumlu anlamda salladım

"eve geldiğinden beri kaç öğün yedin?"

"1"

"hergün bi-"

"hayır 3 günden beri 1 öğün yedim"

sesim sonlara doğru kısılmıştı

"NE DEMEK BİR ÖĞÜN YEDİM?! KIZIM SEN DELİ MİSİN!? AÇLIKTAN ÖLMEK Mİ İSTİYORSUN?! HATIRLATIRIM SEN HASTASIN?! HASTA-"

sözünü kesen şey benim ayağa kalkıp mutfaktan çıkmamdı 

hala arkamdan bağırıyordu

"KAÇARAK BİR YERE VARAMAZSIN! ÖLMEK İSTİYORSUN HERHALDE!"

odama girip kapıyı kilitledim

bana bağırmasına bir şey demiyordum

bana 'kızım' demesi beni kırmıştı

gözleri zaten babamı bana anımsatırken bir de bana 'kızım' demişti

kendimi yatağa fırlattım

yüzümü yastığa gömdüm ve hıçkırarak ağlamaya başladım

Taehyung'dan

kendi kendime acaba biraz fazla mı üstüne gittim diye düşünüyordum

en sonunda yanına gidip özür dilemeye karar verdim

merdivenlerden çıkarken etraf ölüm sessizliğine boğulmuştu

odasının kapısına geldiğimde duyduğum şeylerle sertçe yutkundum

"KEŞKE O KAZADA BABAM YERİNE BEN ÖLSEYDİM! EN AZINDAN O BENDEN DAHA AZ ACI ÇEKERDİ! KEŞKE O KAZADA ARABAYI BEN SÜRÜYOR OLSAYDIM DA ONLAR YERİNE BEN ÖNDE OTURUYOR OLSAYDIM! belki o zaman onlar yerine ben ölmüş olurdum"

bağırışları bitip hıçkırık sesleri ortama yayıldığında ağladığını anlamıştım

içimden kendi kendime sövüyordum

zaten gözlerimle ona babasını hatırlatırken bir de kızım demiştim

onu en büyük acısından vurmuştum

onu tek bırakıp gitmeye karar verdim

aşağı inip ceketimi giydiğimde evin her yerinde bağırışları yankılanıyordu

ayakkabımı giyip kapıyı çektim ve adımlarımı arabama yönlendirdim

Mi Cha'dan

ağlamalarım bittiğinde yaklaşık 3 saattir odamda olduğunun farkına ancak varabilmiştim

odamdaki yarısı kırık olan aynanın karşısına geçip kendimi süzdüm

ağlamaktan gözlerim kızarmış, iyice kilo vermiştim

canım çıkana kadar ağlamıştım ve üstelik kendime de zarar vermiştim

hala kanayan elime baktım

aynaya yumruğu geçirdiğimde sinirlenip bir de üstüne kırık parçayı alıp bileğimi kesmiştim

canım çok yanıyordu

elim yüzünden değil,

babam yüzünden...

aşağıdan çalan bir telefon sesiyle kapıyı açıp aşağı indim

Sehun arıyordu

açtım

S: lan sen beni deli etmek mi istiyorsun kapıya baksana!

M: duymamışım Sehun üzgünüm

telefonu kapatıp kapıyı açtım

önce yüzümü bir süzdü

çatık kaşları düzelmişti

"yüzünü ne hale getirmişsin sen böyle?"

gözlerinin elime takıldığını anlayabiliyordum

sertçe yutkundu

"elini de kesmişsin"