Mijn Stiefbroer ©

Hoofdstuk 17: Mishandeling

Hoofdstuk 17

Mishandeling

De les meetkunde was gedaan en mijn hoofd wou ontploffen. Ik vind wiskunde leuk, maar de leerkracht heeft overdreven met oefeningen, stellingen, gevallen, driehoeken, graden, speeksel enz. Ja, speeksel. De viezerike leerkracht kon niet spreken zonder van zijn mond 2 liter speeksel te laten vallen. Hij was overdreven vies en walgelijk. Nog, heeft hij oefeningen als taak gegeven zodat ik nooit klaar zou kunnen zijn. Zoon van zijn moeder! Ik moet toegeven dat mijn migraine niet alleen met de les te maken had ... Edward. Ik kon hem niet in zijn ogen kijken, ik voel me vies met het feit dat je tegen je vriend (die verliefd op jou is) moet zeggen dat hij moet doen alsof hij jouw vriendje is en dat we ook gemeenschap hebben gehad.

Ik was met mijn boeken in mijn handen en was door heel de school rond aan het wandelen op zoek naar de achterste plein die altijd eenzaam was. Het was mooi, ontspannend, mysterieus en rustig. Daar kon ik ontspannen en rust hebben en goed over alle dingen denken. Bovendien had ik een vriend gemaakt, de bewaker, een oude man die altijd rond dat plek wandelde, altijd. Ik begon met hem te praten en al mijn dingen vertellen.

--Oh! You son of a ... – schreeuwde ik toen ik tegen een paal botste die ik niet kon zien omdat ik mijn filosofieboek aan het lezen was.

Ik bukte om mijn boeken op te ruimen, ik pakte ze van de vloer en op dat positie voelde ik een mannelijke figuur achter mij, heel dicht bij mijn achterwerk ... Nick! Ik draaide me blij om.

--Idioot! – riep ik – Wat is je bedoeling? Ga met andere meisjes vieze dingen doen – en gaf hem een harde klap.

-- Valerie, Valerie – lachte en raakte zijn wang aan --. Hoi, schat.

-- Ga weg van hier, Tom! – ik wachtte en hij deed het niet --. GA WEG!! – riep ik harder.

Er was helemaal niemand rondom ons, dat was de “Forever Alone” plek van de school. Normaal gezien was er niemand daar.

--Waarom zo aggresief? – zei hij en kwam dichter bij mij en ik begon naar achter te stappen in de hoop van iets te vinden... ik weet niet... misschien een blusser en het op zijn lelijke kop gooien --. Je hoeft nergens voor bang te zijn. Ik zal je geen pijn doen – hij zei het op een stille manier maar tegelijkertijd angstaanjagend dat mij bang maakt en mij laad zweten.

Ik hief mijn been op om op zijn ding de schopen en hem ontvruchtbaar laten, maar hij was sneller dan mij en pakte mijn been stevig vast en ik hijgde.

--Ja, kreun schat.

-- Vieze varken, zoon van schijt – riep ik --. Laat me losTom, je doet mij pijn.—hij had nog mijn been stevig vast en ik hijgde meer. Hij gooide mij tegen de muur en duwde zijn lichaam tegen de mijne, met mijn been boven naast zijn heupen. Ik had mijn uniform aan, en het was een korte, minutieuze rok. Ik streed maar hij was te sterk en had – met één hand – mijn twee handen vast. Ik was aan het huilen, maar ik streed en schreeuwde hard zodat iemand mij kon horen, maar hij maakte mij stil terwijl hij zijn verrotte tong in mijn mond steek.

--Je zal er spijt van dit hebben! – zei ik met een bedreigende toon en stromende tranen langs mijn wangen.