Mijn Stiefbroer ©

Hoofdstuk 42: Niet waard

Hoofdstuk 42

Niet waard

Ik kon dat goevoel niet verklaren dat ik voelde toen ik zijn kamer binnenkwam. Dezelfde waar ik een tijd geleden zat in dezelfde situatie. Het voelde niet prettig om het te herinneren maar ik voelde me vervuld om hem te zien, daar, naar mij kijken, eindelijk. Mijn ogen waren met tranen vervuld en mij hart ging sneller. Ik kon niet geloven dat hij naar mij aan het kijken was met zijn krachtige blauwe ogen die achter een laag vloeistof lagen die bijna door zijn wangen stroomden. Ik kon gewoon niet geloven dat hij daar was naar mij glimlachend zoals zijn leven daarvan hing. Ik kon niet geloven dat hij daar zat en bewoog, het was ongelooflijk.

Hij was schoon, klaargemaakt, blij, levend, zo anders dan hoe hij in zijn vroegere kamer was.

Ik kwam rennend naar hem toe en knuffelde hem zo hard dat ik bang was om hem pijn te doen.

-Edward - zei ik en kuste heel zijn gezicht behalve zijn lippen en met tranen op mijn gezicht-. Edward, Edward, Edward.

-Ik heb je veel gemist - zei Edward met zijn mooie stem maar een beetje anders en mijn tranen vermeerderden telkens meer.

-Ik dacht dat ik je stem niet meer zou horen.

-Ik dacht dat ik je niet meer zou zien.

-Maar je bent hier - zei ik en keek hem van heel dichtbij -. En ik kan het niet geloven - zei ik en sprong heel blij op het bed. 

En hij begon te lachen. En het was zo mooi om hem te zien lachen, blij, aan het spreken, aan het leven, aan het bewegen. Het was gewoon perfect om te zien hoe zijn situatie veranderd was en zien dat wat ik zoveel aan God had gevraagd eindelijk echt werd.

-Ook al geloof je me niet was ik met jou heel de tijd - zei ik tegen hem.

-Natuurlijk geloof ik dat, - zei hij glimlachend - ik ben zelfs daarvan zeker.

-Heeft er iemand jou verteld?

-Nee, ik hoorde alles wat je me vertelde. Ik zag wanneer je stress had en ik zag wanneer je het moeilijk had omdat ik niet wakker werd. Op die dag kon je het niet zien maar het was toen mijn lichaam begon te werkenen het was dat... mijn gevoelens een fysieke vrucht gaven.

-Wat? Hoezo?

-Ja, op die dag huilde ik. Ik kon niks fysiek niks anders doen, ik huilde.

Ik bevroor, ik wist niet wat ik moest zeggen.

-En herinner je je alles wat ik je verteld heb?

-Ja, ik herinner me dat je me een mooi lied hebt gezongen, dat je toegaf dat je me leuk vond, dat... je vertelde me dat je zwanger bent.

-Ik was het - zei ik droevig-. Vertel verder.

-Dat je nog iets voor Nick voelde. - zei Edward verdrietig -. Nog steeds?

-Ale je buiten bent... moet ik je een paar dingen vertellen.

-Welke dingen?

-Dingen die je moet weten.

-Dat ik moet weten? - zei hij met een boze toon -. Ben je echt verliefd op Nick geworden? Van jouw... jouw stiefbroer?

-Ed, we moeten gewoon later praten.

-Ik herinner me alles wat hij in de kamer zei. Dat hij van jou hield zoals van niemand anders maar je herinnerde je niks.

-Op dat moment had ik Alzh... - Ruth zal me vermoorden -. Geheugenverlies.

-Ik herinner me dat je zei dat je dacht dat je op hem verliefd was, is het zo?

-Ed...

-Je vader weet het nu, nietwaar?

-Ja

-En wat zei hij daarvan?

-Ed, ik wil dat we praten als we buiten zijn.

-Valerie -zei hij en nam mijn hand vast -. Hou je nog van mij?

Ik bleef verbluft als hij dat zei. De pijn waarmee hij sprak en de subtiele en perfecte manier waarmee hij in mij binnendrong met zijn blauwe ogen, ik bevroor.

-Ed, ik hou zoveel van jou dat je nooit zal kunnen weten hoeveel...

-Maar...

-Maar we moeten praten. Ik moet een paar dingen die in mijn hoofd zitten rechtzetten.

Edward glimlachte naar mij alsof hij wou zeggen dat alles goed zal gaan en dat ik kalm moest blijven en dat hij met mij eens was. Eigenlijk had ik een andere reactie verwacht. Ik was bang dat hij boos zou worden en dat hij nooit meer met mij zou willen praten.

-Valerie, ik hou van je.

En hij kwam heel traag dicht bij mij, nam zachtjes mij hoofd met zijn handen en aaide mijn haar. Zijn lippen begonnen rustig met de mijne te mengen en ging verder in een diepe liefdevolle hartstochtelijke zoen.

Ik kon door dat zoen zijn verlangen voelen om telkens meer van mij te houden. Ik had een liefde naar Ed ontwikkeld dat mij niet verhinderde om dat zoen te volgen.

Hij was zo'n perfecte iemand en hij verdiende veel dingen in dit leven.

Hij was niet alleen iemand van wie ik hield. Hij had zijn leven om het mijne gegeven bij het ongeluk. Hij had me meerdere keren gered dan ik zelf kon tellen.

Ik wist echt niet wat ik moest doen. Alles was telkens moeilijker.

Ik begon te huilen en onderbrak de perfecte soap-zoen.

-Wat is er lieverd?

-Ik ben dit niet waard, ik ben je niet waard... Alles wat er gebeurt, je bent het niet waard!

-Baby...

-Je hebt je leven om het mijne gegeven en terwijl je hier was, was ik - seks met Nick aan het hebben - was ik gewoon ergens, zonder dit leven waard te zijn.

-Geen zogen schat, ik zou mijn leven om jou geven maakt niet uit hoeveel keren het ook nodig is.

-Maar Edward, ik ben dat niet waard.

-Je bent dat en nog meer waard, prinses.

Deze keer zoende ik hem intenser en wou hem nooit los laten.