Mijn Stiefbroer ©

Hoofdstuk 35: Na een tijd

Hoofdstuk 35

Na een tijd

 

3 maanden later

Waarom word je niet wakker? – zei ik tegen Ed terwijl ik met een kabel speelde die een gastank met zijn gezicht verbond–. Verveel je je niet om daar heel de tijd te liggen? Ik, in jouw plaats, zou me vervelen en mijn kont zou pijn doen – ik lachte –. Echtwaar, word nu wakker zodat je me vertelt wat er gebeurd is.

Ik deed mijn ogen toe en lag naast hem.

–Ik moet jou iets vertellen – zei ik tegen hem en gaf hem een knuffel–. Het is hard voor mij om het te zeggen, want al weet ik dat het waar is, is het feit confronterend, snap je, Ed? – ik wachtte –. Wel, ik moet je vertellen dat ik voel dat... Aaaaaaaah! – schreeuwde ik en stond op van de brandcar terwijl ik mijn haren wanhopig vast nam–. Ik kan het niet zeggen, ik heb het tot nu toe aan niemand verteld en ik denk niet dat je degene bent aan wie ik het moet vertellen, maar ik wil het vertellen – ik zuchtte en zat op de onderste deel van zijn brandcar–. Ik denk dat... dat ik verliefd op Nick ben – ik riep en bedekte mijn mond, ik bleef ik Ed's kamer verstoppen, ook al denk ik dat Sandy me al gezien had en niks zei–. Wat zou ik nu moeten doen, Ed?

Ik deed mijn ogen toe en viel op zijn benen.

–Ik vind je heel mooi en als ik jou zie voel ik de Boom! In mijn katoenhartje, maar nu dat ik thuis ben, is alles anders– zei ik en herinnerde me veel dingen–. Ik kwam, duidelijk, met dezelfde haat als Nick, maar hij haat me niet meer, hij zegt mooie dingen tegen me, geeft me kusjes en de enigste dat ik doe is hem slaan en uitschelden – ik ging op de vloer liggen op de positie van "sneeuwengeltje" –. Vind je dit niet stresserend?

Ik stond op en ging terug op de brandcar zitten.

–Op school vertelt iedereen een heleboel "vriendschapsdingen" – zei ik minachting–. Nu maakt iedereen zich zorgen om mij, denk je dat het echt is? – vroeg ik aan hem–. Wel, ik niet.

Ik keek naar de klok en het was al 13:20 en ik had een afspraak met Ruth om 13:30 heel ver van die plaats.

–Ed, ik moet weggaan– zei ik en gaf hem een kus op zijn wang–. Alsjeblieft, word wakker, ja?

Ik bleef naar zin gezicht kijken en gaf hem nog een kus

–Ik hou van je– zei ik vóór ik de deur van zijn kamer dicht deed.

Ik zag Ruth die op een bank zat en die een slechte grimas maakte, ze beweeg wanhopig en keek naar haar horloge.

–Het spijt me heel erg! – zei ik en kwam bij haar en verrasde haar, die haar deed schrikken–. Echt, ik was met Ed aan het praten.

–Ja, ik weet het– zei ze en gaf me een knuffel als begroeting–. En deze keer heeft hij gesproken of deed je het alleen?

–Ik alleen – zei ik bedroefd–. Hij heeft bijna 5 maanden in het ziekenhuis en ik coma– zei ik en dacht aan het laatste beeld dat ik van hem had–. Ik heb bijna 4 maanden zonder iets te kunnen herinneren!– zei ik boos–. Dit allemaal door dit Alzheimer!

–Valerie – dreigde Ruth–. Als je nog een keer Alzheimer in plaats van geheugenverlies zegt, zal ik je in stukjes snijden en zal ik je in de rivier gooien, begrepen? Ik ben al 3 maanden lang aan het zeggen dat het geheugenverlies is en niet Alzheimer!

–Voor mij is het zelfde – zei ik en haalde mijn schouders op–. Het geval is dat ik me niks herinner.

We gingen naar de grootste shopping center van de stad, die lag niet ver van waar we waren en we gingen naar daar lachend, moppen aan het vertellen en gezellig, zij was mijn beste vriendin en ik hield van haar zoals ik van weinig mensen hou.

–Kom kleren kopen!

–Ik heb geen zin– zei Ruth.

–Ay, ik heb geld en ik wil het uitgeven! – zei ik en maakte sprongetjes als een klein kind.

–Is goed.

Ik ging direct naar Forever 21 om onze kleren te kopen, ik hield van deze winkel en had een verslaving voor die winkel. We keken naar heel de plaats en namen kleren terwijl we stapten, ik wou een verandering, ik wou een nieuwe Valerie, ik wou alles vergeten van wat ik in het verleden niet herinnerde, ik wou dat van liefde vergeten, ik wou...

–Hallo, Valerie – Nick vergeten.

Ik wou de liefde vergeten, de lot! Zie je niet hoe positief ik bezig was en dat motiverend toespraak dat ik aan het geven was? Liefde vergeten, de lot, dat omvat Nick ook.

–Wat doe je hier? – vroeg ik aan Nick.

–Ik moest je van mama zoeken.

–Waarvoor?

–Ze zegt dat je heel het geld niet mag uitgeven – zei hij en keek naar al de kleren dat ik in mijn handen had–. En niet in kleren.

–Wat? – vroeg ik kwaad–. Zij zei dat ik kon uitgeven hoeveel ik wou.

–Er is iets gebeurd en ze heeft het geld nodig.

Ik rolde met mijn ogen en draaide kwaad. Ruth was ver kleren aan het kijken.

–RUTH!! – riep ik keihard en alle mensen die binnen in de winkel waren draaiden en keken naar mij–. Heet iedereen Ruth of wat? – zei ik kwaad en ze keken vies naar mij.

–Hey! – klaagde Ruth.

–Wat? – zei ik lachend. We gaan weg. Laat al de kleren. Er is geen Shopping meer.

Ruth gooide bruusk al de kleren op een kast.

–Ik wou toch niet – zei ze en we gingen weg, met Nick die ver was, blijkbaar geschaamd voor wat er gebeurd was.

We gingen naar de uitgang en daarvoor, moesten we een groot deel van de shopping center wandelen.

–Ik heb pis – zei Ruth.

–Wat wil je dat ik doe? – zei ik. Ga dan naar toilet!

Ruth ging langs de gang die richting de vrouwentoiletten leidde en ik bleef buiten, helemaal alleen omdat het leeg was. Ik denk dat het de toiletten van de werknemers was, want de toiletten van zo'n groot shopping center kan niet zo leeg zijn.

–Je ziet er vandaag heel mooi uit. – siste een stem tegen mijn oor en ik draaide heel snel om.

–Nick, doe dat niet meer! Ik dacht dat ik verkracht ging worden.

–Ik ben het– lachte hij–. Maar wat ik zei was waar.

Ik deed alsof hij niet met mij bezig was en ik begon rondjes te lopen op die kleine plaats, ik bleef in cirkels draaien en toen ik dicht bij Nick was nam hij me hard van mijn heupen.

–Wat doe je? – zei ik boos–. Laat me nu los!

–Wat geef je mij zodat ik je los laat? – zei hij glimlachend en telkens dichter bij.

–Een vuist – zei ik.

Hij lachte en ik zag hem zo knap, en de kuiltjes die hij had die mij deden hem willen kussen en mijn hart smeekte daarvoor.

–Doe je ogen dicht – beval hij.

–Zelfs niet erover dromen! – fluisterde ik kwaadwillig.

–Kijk, Ruth is er – zei hij en ik draaide mijn gezicht om om die van mijn vriendin te zien en om hulp roepen, maar er was niemand, ik draaide mijn gezicht om die van die idioot te zien en... hij kuste me, wat erger is, is dat ik hem niet kon tegenhouden. Ik had mijn handen op zijn borst om hem weg van me te duwen maar daarna ontspande ik en ik streelde ze rond zijn hals. Ik voelde de behoefte om hem te kussen en zeggen dat ik van hem hield, maar, God, hij is mij stiefbroer! Zijn zoenen waren zo hartstochtelijk, hij knuffelde me en zijn lichaam telkens krachtiger, intensiever en meer plaats, hij wou me niet los laten en met zijn zoenen drukte hij iets uit die ik ook voelde.

–Valerie? – het was Ruth–. Heb je je geheugen terug?

N/A

Hoi schatjes, vonden jullie het leuk, eh? Ik weet van wel, jullie wilden al actie met Nick, nietwaar?