Ölümsüz Aşk

2-Ölen Aşkın Meyvesi

Media: Mia

Gözlerimi açtığımda birinin kucağında olduğumu farkettim. Teleşlanmıştım ama  yüzünü gördüğümde rahatlamıştım.

''Burda ne işin var?''dedim sesim çok cılız ve güçsüz çıkıyordu.

''Kaybolduğunu söylediler bende seni bulmaya çıktım.''dedi hafif sırıtmasını görüyordum ama bu küçük gülümsemesi iki saniye sürmüştü.

''Başın sağ olsun.''dediğinde mideme bıçak sokmuşlardı sanki.Ruhtan eser olmayan sırıtmamla gözlerinin içine bakarak ''Başın sağ olsun dediğin kişinin katiliyim ben.''dedim.

''Bunu isteyerek yapmadın.Bunların hepsi babanın suçu.''dedi.Ben sanki babamın suçlu olduğunu bilmiyorum. Bildiğim diğer şey ise onun kadar benim de suçlu olmamdı.Daha fala konuşmak istemiyordum. Tyler da bunu anlamıştı.Sıcak göğsüne başımı koyup ağlamaya başladım.

-----

Gözlerimi açtığımda sıcak bir yatakta yattığımı farkettim. Sabah olmuştu kendimi çok ama çok yorgun hissediyordum. Doğru artık bir vampirdim bu yüzden güneş beni yorgun kılardı. Neden filmlerdeki gibi güneş vampireleri yakmıyor sanki.O zaman ölmem kolay olurdu. Ama gerçek hayattaki vampirler güneş çıktığında sadece yorgun oluyorlardı. Bu da başka yollarla ölmem gerekiceği anlamına geliyordu.Tam o sırada birkaç adım sesi duydum ve kapı açıldı. İçeri gelen kişi ablamdı. Yanıma oturdu ve saçımı okşamaya başladı bir süre sonra yanıma uzandı.

''Özür dilerim onu durduramadım özür dilerim...''derken  göz yaşlarını hissedebiliyordum.

''Ben çok üzgünüm Mia. Böyle olsun istemezdim. Onu kaybetmeni istemezdim.''dediğinde benimde gözlerimden yaşalar akamaya başladı.

''Neden bunu yapıyor.Öz babamken neden düşmanım gibi davranıyor.Neden bunu yaptı?Neler olucağını bildiği halde neden onu çağırdı?Bunu kızına nasıl yapabildi?''dedim gözlerimindeki yaşlar arasından.

''Bizim babamız kör Mia.Gözleri ve kalbi kör. Hissettiklerimizi göremez.Bizi göremez. Sadece hayatımızla oynamayı sever.Hayatımızla her oynayışında bizi öldürmez ama sevdiklerimizi öldürerek iki kat acı çekmemizi sağlar.''dediğinde daha çok ağlamaya başlamıştım.

''Şşşh ben burdayım ne olursa olsun yanındayım.''dedi.Ve güven verici kollar arasında uykuya daldım.

-2 AY SONRA

Kapı çalınca uykum bölündü yastığa gömülü olan  suratımla ''Gir.''dedim. Hafifçe başımı kaldırıp ne var anlamında hareket yaptım.

''Biz beslenmeye gidiyoruz ve sende geliyorsun.''dedi ablam.Onu duymazlıktan gelerek kafamı tekrar yastığa gömdüm.Yanıma gelip beni kalkmaya zorladı.Bu kadar güçsüz olmasam dayanabilirdim ama çok yorgun ve bitkindim. Biraz dinlenmeye çalıştım ama çabucak pes ettim.

''Şu haline bak bana insan  iken bile daha fazla dayanıyordun.''dedi ben yere bakarken yüzümü tuttu ve ona bakmamı sağladı.

''Ne istiyorsun?''dedim kısılan sesimle.

''Benimle glemeni ve beslenmeni. 2 aydır hiç beslenmedin. Bu gidişle... bu gidişle....''dediğinde gözlerine sert bakmaya zorladım kendimi.

''Devam et cümleni bitir.Ölürüm değil mi?Ne yapmaya çalıştığımı sanıyorsun?Bunun için uğraşıyorum zaten.''dedim ve öksürdüm.

''Buna izin veremem.Neden ölmek istiyorsun ardından üzülecek olanları düşünmüyormusun?'' diye bağırdı yataktan kalkıp.

''Kim kim üzülecekmiş arkamdan?''dedim bakışlarımı kaydırarak.