Siyah kelebek(1)

Ölüm

Hayatımın dönüm noktasındaydım.Oysa ki benim ne suçum vardı ki anlayamamıştım.Hem ağlıyorum, hem de acı çekiyordum.Bu nasıl bir seydi Allah'ım.

  Onsuz ne yapacaktım ben? Beni bıraktı ve gitti. Bu kadar basitmiydi. Oysa ki bana söz vermişti bana ''Seni bırakmayacagım...'' diye.  Biraz sonra kızım yanıma geldi.''Anne, babam nerede?''.Ben cevap veremedim Kızım tekrar bir soru yöneltti. Ancak bu sefer sinir olmuş olmalı ki bağırdı ''Anne ne oldu sana?''. Ben sadece ağlıyor,içimdeki seslere yöneliyordum.Haberi yeni almıştım ki  gözümün önü karardı ve hiç bir şeyi  hatırlamıyorum.Uyandığımda herkesin benim başımda olduğunu görmüştüm.Çünkü herkes haberi almış,telaşla gelmişlerdi.Kızım,Gizem'in öğrenmesi ve anlaması uzun zaman almadı.

  Hastaneye gittim.Onun hala yaşadığını söylüyorlar.Doktorlar sürekli yanıma gelip ''Elimizden geleni yapacağız Arzu hanım. Ancak eğer gerçeği söylememizi istiyorsanız hayatı tehlikeyi atlatamadı. Sakın olmalısınız.'' diyorlardı. Ama ne sakın, ne de emin olabiliyordum.Serhat benim bir tanemdi.Beni bırakırsa nasıl yaşardım ben.Çok gençtik ikimizde.Daha dün 28 yaşına girişini kutladık. Öyle eğlenmiştik ki dün,ben böyle bir şey olacağını tahmin bile etmiyordum.

  Ameliyat'a gireceğini söylediler biraz önce.Göğüsüne gelen bir kurşun darbesinden dolayı kalp kaslarının zedelendiğini söylediler. Ancak iyi bir şey cıkmıyordu iki dudağının arasından...

 Canım gizem'im yeni 5 yaşına girmişti. Herşeyi anlayabilecek,sorabilecek kapasitedeydi aklı. Evde kalmasını söylemiştim. Çünkü gelse biliyorum ki buraya gelse ''Baba, baba.'' deyip yoğun bakım ünitesinin kapısına vururdu.