Don't touch me/hyunmin

DUR ARTIK

-seungmin-

Hyunjin ile konuşmamın üzerinden tam 1 hafta geçti bana hani yardım edecekti sadece laftaydı sözleri  sanırım.

Bi gariplik var hyunjin'de aynı sınıftayız arada sırada yüzünde yara izleri oluyor ama şu son bir haftadır sanki her gün yenisi ekleniyo yaralar daha iyileşmeden tekrar yara oluyo sanki.

Her zamankinden farklı olan şey ise bana sürekli kaçamak bakışlar atması ve yanıma gelip tek bir kelime bile etmemesi.

Kalbim bir miktar kırıldı yalan söylemeyim bana sarılmak istediğini söylediğinde ciddi olduğunu düşünmüştüm ama sanırım anlık bir şeydi.

Anladım hwang hyunjin hükmü buraya kadarmış.

Tüm geçmişimi tek seferde anlattım bir de salak gibi.

Umarım beni rezil etmez...

Öğle arasından bir önceki saat hyunjin uyumuştu ve öğle arasına girdiğimizde de arkadaşlarına yatacağını söyleyerek kaldığı yerden devam etmişti uykusuna.

Ben de kitap okuyacağımı söyleyerek jisung'u yollamıştım.

Sınıf tamamen boşaldığında sona kalan iki üç kişi de gitti.

Ben ve hyunjin kaldık sadece yüzü duvara dönük bir şekilde uyuyordu ve ben onu göremiyordum.

Yanına gidip konuşmak istiyorum ama nasıl ne diyeceğim ki.

Denemekten zarar gelmez aklıma geleni söylemeliyim.

Sıramda ayaklanıp yanına gittim sırasının yanına oturduğumda kısa siyah saçlarına 1 hafta önce olduğu gibi dokunmaya çalıştım ve yaptım tanrım başardım.

Saçında hissettiği fazlalıktan dolayı uyandı ve şaşkınca bana baktı.

"Seungmin sen az önce bana dokundun mu" hafif uykuluydu gözleri yarım kapalıydı ve sesi de uykulu olduğundan dolayı çok tatlıydı.

"Sanırım." Dedim omuzlarımı silkerek.

"Saçlarına dokunmak o kadar da zor olmadı."

"Tanrım gerçekten mutlu oldum şu an."

"Hyunjin biliyor musun aynı şeyleri chan hyung da yapmaya çalıştı ama ben dokunamadım yani bir kere yapınca ikinci seferde başaramadım sanırım sana güvendim gerçekten güvendim."

"Özür dilerim sungmin işim başımdan aşkın bir kaç pürüz çıkıyor da karşıma yoksa sana yardım etmek istiyorum ben de."

"Bir sorun yok değil mi?"

Sırasına kollarını birleştirerek kafasını koydu beni görebileceği şekilde.

"Emin değilim sorunum benden biraz büyük ve güçlü canımı acıtabiliyor."

"Yardım edeceğim bir şey olursa yardım etmek isterim söylemekten çekinme senin gibi dinleyebilirim de."

Hafif güldü tatlı görünüyordu aslında.

"Teşekkürler seungmin." Diyerek saçlarımı okşadı ve ben şu an çığlık atmıyorum.

Biraz daha güldüğünde ben şok olup elimle ağzımı gizledim.

"Ben su almaya gidicem bir şey istiyor musun yemek getirebilirim."

"Saol ben tokum sen ye ya da iç." Diyerek güldü ben de çantamdan para alıp sınıftan çıktım.

Yaklaşık bir 10 dakika kantinde oyalanmak zorunda kaldım jisung sağ olsun.

Gerçekten mutlu bir şekilde sınıfa giderken sınıftan gelen yüksek voltajlı sesten dolayı içimi korku ve gerginlik kapladı.