Κάπου Ανάμεσα

Κεφάλαιο ΙΙΙ

Κλέλια

Οι αναμνησεις μου ξεκινουν απο τα τεσσερα μου χρονια.Ηταν καλοκαιρι του 1994.Αρχικα επεξεργαζομουν τα παραθυρα.Τα σκουροχρωμα γκριζα παραθυρα που σκοτεινιαζαν τον τοπο.Καθομουν και τα κοιτουσα ωρες.Περιμενα να ανοιξουν για να σκαρφαλωσω να βγω εξω.Θυμαμαι τις υπευθυνες του ορφανοτροφειου με κοιτουσαν παραξενεμενες.

''Ενας θεος ξερει τι γονεις ειχε και βγηκε το δολιο χαμενο στο διαστημα..''τις ακουγα να λενε,τοτε δεν καταλαβαινα τι εννοουσαν.

Διαφορα σκοτεινα δωματια με πολλα κρεβατια,αλλες αιθουσες οπου γινοταν το μαθημα μας,αλλες αιθουσες για να μαθουμε να ασχολουμαστε με το νοικοκυριο.Σε αυτο ημουν η χειροτερη μαθητρια.Δεν τα πηγαινα καλα με το νοικοκυριο η με οσα ασχολουνται οι νοικοκυρες σημερα.

Στην αρχη δεν καταλαβαινα γιατι βρισκομουν εκει.Θεωρουσα πως ολοι οι ανθρωποι επρεπε να περασουν απο αυτο το κτηριο για να βγουν εξω στην κοινωνια.Δεν καταλαβαινα γιατι αγνωστοι αντρες και γυναικες,ζευγαρια επισκεπτονταν αυτο το κτηριο κοιταζωντας ολα τα παιδια εδω μεσα σαν παπουτσια απο βιτρινα.Τα παιδια ετρεχαν στα ποδια τους χαμογελαστα με μια καθαρη ευγενεια στα προσωπα τους.Ακομη δεν καταλαβαινα γιατι,και κανενας δεν μπηκε στον κοπο να μου εξηγησει.Ωσπου μια μερα ρωτησα την μαγειρισα.

''Τι ειναι μικρο μου χαθηκες;''στα ματια μου φανταζε γιγαντας τοσο ψηλη που ηταν.Ειχε μακρια μαυρα μαλλια και πρασινα ματια,σαν τις χαντρες στο βραχιολακι μου,ηταν κοντα στα τριαντα και απο οτι καταλαβαινα απο τις συντομες συζητησεις μας ειχε καιρο που δουλευε εδω.Ηταν η μονη γυναικα εκει μεσα που μου μιλουσε τοσο γλυκα.

''Κυρια Πολυξενη..''της ειπα με ενα παραξενεμενο υφος.''Δεν καταλαβαινω γιατι ερχονται εδω περα και καθε φορα παιρνουν και ενα παιδι..που τα πανε;Κι οταν τα παρουν;Θα ξαναγυρισουν;Γιατι εμενα μου αρεσει να παιζω με τα παιδια αλλα ολο και πιο πολλα φευγουν..''ειπα με την παιδικη φωνουλα μου.

''Αχ γιαβρι μου,η τυχη δεν σου φερθηκε καλα.Δεν ξερεις ποσο λυπαμαι που εισαι εδω μικρο μου..''με χαιδεψε τρυφερα στο κεφαλι με λυπημενο βλεμμα.

''Γιατι λυπαστε κυρια Πολυξενη;''ξανα ρωτησα με το παραπονο στη φωνη μου.

''Γιατι μικρο μου ολα τα μικρα παιδακια εδω δυστυχως βρισκονται εδω επειδη οι γονεις σας δεν μπορεσαν να σας μεγαλωσουν..''μετρουσε τα λογια της μη τυχον πει κατι που θα με πληγωσει.