Embracing The Moon

One

                                    

"Miss? Miss? Miss? Hey, wake up." Nagising ako dahil naramdaman kong may tumatampal sa aking pisngi.

I opened my eyes as I cough. Maraming tubig ang lumabas mula sa aking bibig at nang matapos akong umubo, tumingin ako sa taong nasa aking harap.

He's staring at my eyes intently, I saw confusion in it and he looked concerned to me too. Inialis ko ang aking tingin sakaniya. Tumayo na rin ako bago ipagpag ang buhanging nasa damit ko.

"Hey. You're alright now, right?" he asked but I didn't respond.

I slowly walked again, towards the depth of the sea. He's there, calling me like he's so close to me. Iwinaksi ko ang ideya na may taong nag-aalala sa kung ano ang magiging kahihinatnan ng kilos ko. Hindi iyon pinaramdam saakin ng aking pamilya na dapat kong hingan ng gano'ng akto.

I looked at him. Stared at him blankly, "What do you want?" I continue to walk.

The water is almost near my neck but I didn't stop. My lips were dry at ang mga mata ko ay nabibighani na rin sa pagtungo sa kailaliman nitong dagat. Ayoko ng bumalik. Hindi na ako nararapat pang bumalik. Crest and his family would probably nag at me, wala na akong pakialam sa reaksiyon ng aking pamilya dahil sanay na ako. Nasanay ako sa pamumuhay ng ganoon.

Ilang sandali pa huminto ako, I couldn't feel him following me now. Lumingon ako sa aking likuran, as I see his eyes, looking afraid to the water he's walking unto. Nanliit ang mga mata ko, ano ba ang problema ng isang 'to at napakakulit?

He just looked at me, trying to hide the fear I could smell from him. Alam ko na ang ganiyang reaksiyon, madalas ko itong ginagawa noon. With everything that has been happening, I have no right to be happy especially inside our family. 

The water is calm yet we're far from the seaside, which maybe brought him fear. Pumikit ako, wala na akong magagawa para sakaniya. In the first place, siya ang sumunod. Walang nagsabi sakaniyang magligtas ng taong magpapakamatay.

"Go. I can't save you when I'm already floating," matigas kong sabi.

I started to remember what happened kanina, I was drowning but he, pulled me up. I should have died, but he still saved me knowing that he's scared to this. Maybe this is my conscience? Sa huli ay nag-e exist pa pala ito.

Napangiti tuloy ako. I walked towards him, maybe bukas ko nalang itutuloy. "Hold my hand," I ordered.

Ginawa niya ang sinabi ko, lumapit pa ako sakaniya para hawakan ang balikat niya, I felt that he's shaking. Malamig ang tubig pero alam kong sa takot niya ito.

Tss. Kalalaking tao, takot sa ganito.

"Inhale, exhale," I stated repeatedly. Ayoko namang masisi sa pagkamatay niya, sapat na ng aking pamilya at ng kay Crest.

Napaisip ako, wasn't I supposed to die right here, right now? I thought dying will be my endgame. Sino naman ba ang nagpadala sa taong ito na takot sa dagat? My mind is full of things and my plan was ruined. Why am I even helping him?

"Salamat," he said, genuinely. Inismiran ko ito. I have the right to be mad. Hindi naman yata siya ang lifeguard dito, he looked like a rich one. 

As I urged to move and leave him, "Dapat pa ba kitang dalhin sa ospital?" malumanay kong tanong, baka oras niya na. Oras na para makita si San Pedro.

Umiling ito kaya nagsimula na akong maglakad palayo. My footsteps carried a deep sound, and was stomped on the sand. When cold air passed by, narealize ko na nabasa pala ako.

I thought to just stay in a hotel in this night ngunit naalala ko, wala akong pera. I didn't brought my gold ring, either. It could've brought me money. Pinaalis kasi kanina, before the broken wedding. At alam kong ngayon ay pagpipyestahan ito ng media.

Napailing ako sa aking isipan. Dapat na talaga yata akong mamatay, kung hindi si Lolo at Dad ang gagawa nito para sa'kin. Sa halip na dumiretso sa paglalakad, pumihit ako pabalik at aking nakita ang papasok sa kotse na lalaki.

Lumapit ako kaya napahinto ito, "Can I sleep on your house only for this night? As a payback."

He just looked at me, might wondering kung bakit ako humihingi ng bayad. He saved me first before I did to him. Pero sa ganitong mga oras, being the heiress of wine distillery is the last choice to make. Nakalaya na ako tapos babalik pa?

"Wag nalang," I instead said. Hindi ko siya pinipilit na gawin ito lalo na at obvious sa mukha niya na mukhang ayaw niya. Wala yata siyang bahay— na sa edad niya ngayon ay sobrang imposible. Lamborghini ang kotse, tapos walang bahay?

I shrugged before again, turning my back at him.

Pa'no na kaya ako? I can't afford to stay in a bench. In a cottage kaya? Ngunit nakita ko ang mga papaalisan na tao sa lugar na ito.

They're leaving?

Ah, I can trespass.

Ngunit— nakita ko ang naglilibot na guards hindi sa may kalayuan. Ayoko namang maging kahihiyan sa aking pamilya dahil sobra na ang ginawa ko ngayon, at ayoko pang makita sila.

Sana...

Sana pumayag siya.

"You can. Hop in!" Sigaw nito na nagpabalik sa akin sa huwisyo. Ngumisi ako bago patakbong lumapit sa pwesto ng kotse nito at sumakay. Hmm, comfy.

...

My jaw nearly dropped with what we've ended at. Hindi ako pamilyar sa kung ano ang mga gamit para maitayo ang mga ganitong klase ng bahay but I'm sure of one thing, nipa hut something tsaka kahoy ang dingding.

How the hell am I possible to stay in here even for a night?! May kuryente naman pero, I'm sure malamok at walang makapal na kama dito.

Arggggggh! I gotta leave.

"Don't. Even. Try. To. Escape," may diing banta ng kung sino mang nagdala saakin nito. Eyes glaring at me, nakahinto na pala ang kotse niya sa harap ng isang bahay na narito. 

"Since you've seen this, you are already part of our organization. I'm Kaze, and welcome to our home."

Nagtiim-bagang ako. What the hell is he talking about? "Mom, help! There is an adultnapper! Can anyone hear me? Call the police, please? Please? Plea—"

A/N: I'M new to writing so please, bear with my errors. Comment below your thoughts about each chapter, i'm sure it'll help me continue writing—

(◔‿◔)