Embracing The Moon

Eight

I coughed as I open my eyes, and felt a little dizziness. After seconds of adjusting my eyes to the dark, nakita ko ang isang dim na ilaw ng isang flashlight na nakalapag lang sa sahig. Kahit saradong-sarado ang lugar at hindi ko makita ang labas, nararamdaman ko pa rin ang lamig— is this the feels of loneliness?

Ilang segundo lang, I tried to stand up as well as to move. But to no avail.

Nakatali ang mga paa at kamay ko sa isang kahoy na upuan. Pakiramdam ko ay isa itong tape dahil mas malaki ang tali at mas masakit kapag pinilit galawin ang kamay. Even my mouth is covered with one!

Kamatayan ko na siguro. Hindi ko na makikita ang pamilya ko at ang kay Crest, wala na akong iisipin pa.

Bumukas ang pinto, at pabagsak na isinara ng kung sinong may itim na bonnet. Is this one of them? Ano naman ang kailangan nila sa'kin? I noticed the thick mud to his boots, hindi pa naman umuulan ah?

"Ikaw ang nakarinig saamin, Charvi Isabelle?" the sentence is not certainly a question, it is more on judging my reaction.

I murmured things, mukhang naguluhan naman siya.

How the hell would I answer what he's blabbering about if my mouth's covered!

"May narinig ka, Charvi Isabelle?" pag-uulit niya.

I wanna laugh, hard. He still don't realize it!

Pagkatapos ng ilang pag-uulit niya ng tanong hanggang umabot sa sigaw, bumukas ang pinto at kagaya kanina, pabagsak itong isinara. Naka-bonnet din siya pero mas matangkad ang nauna at mas broad naman ang balikat niya kaysa sa nauna.

"Boss, paano naman 'yan sasagot? Naka-tape kaya ang bibig niya!" Humalakhak siya pagkatapos.

Sandaling nabakante ang lalaki, "Bobo, alam ko! Nagmo-monologo lang ako kanina. Tinatanong ko ang sarili ko, hala sige! Kilos na! Isa pang tawa mo, ikaw ang igagapos ko riyan!"

"Paumanhin Charvi, sa ginawa ni boss." Hindi ko alam kung alin ang tinutukoy niya ng lumapit siya saakin. Kung 'yon ba ang pagkulong nila saakin dito o kaya ang pagtatanong at paghihintay ng sagot ko kahit naka-tape ang bibig ko.

Nonetheless, he slowly removed the tape in my mouth. Mabuti nalang at hindi siya gaanong mapanakit kagaya ng nakikita ko sa mga pelikula.

"Ngayon at makakapagsalita ka na," may bahid ng pagkapahiya ang tono niya. "Ano ang narinig mo, Charvi Isabelle?"

Napataas ang kilay ko, "Narinig? Bakit, ano ba ang ginagawa niyo para katakutan niyo kung sinuman ang nakarinig ng sinabi niyo?"

What he accused me is a bluff, wala kaming narinig ni Rozen. We just ran because we still have something to know about them. And, they'll suspect us anyway. They only had a respect and fear to Kaze— not on the one I was with that time.

"Huwag ka nang magmaang-maangan. Nakita ko ang mahaba mong buhok sa ilog, may narinig ka ba?" he sound sure and unsure. Pinanganak yatang nagdududa ang lalaking ito.

Ngumisi ako, "I heard that you're taking the position of the most powerful person in the organization, if that's what you want to know."

There's no sense of keeping it to myself. As I told you earlier, they can't change me. Kahit gaano kabuti ang turing ng iba saakin, they won't change me.

It's as if I heard their exact plan anyway. Hindi ko nga alam kung paano at kailan nila gagawin.

Mahalaga kay Kaze ang ganitong pamilya, but not on me.

Humalakhak siya, "So, you're acting different... Nakakatuwa naman, akala ko papahirapan ka pa namin bago ka umamin. Pero dahil alam mo na, kailangan mo ng mawala."