SERSERİ

Vicdan..

Yataktan kalkacak halim yoktu. Sanki bişey beni oraya bağlamıştı , üstüme çöken o ağır yükte cabası..

Telefonum çalıyordu kimseyle konuşacak halde değildim , kimseyle. Çalmaya devam etti şansını zorluyordu kimdi bu ?

Kendimi zorlayarak yataktan kalktım çantamın içinden telefonu çıkarırken zil çaldı. Arayan Aykuttu. Telefon çalmaya devam etti ben şokumu atlatamadım , boş boş telefona bakıyodum açmayı düşünmüyodum,telefonun sesini kısıp yatağa fırlattım. Merdivenleri ikişer ikişer inerek kapıya yöneldim. Kapıyı açtığımda karşımda Savaş vardı ve öylece bana bakıyodu.

Uykudan yeni uyandığım için saçlarım birbirine girmiş , gözaltlarım çökmüş bi haldeydi. Rezil olmuştum ama şu an bunun hiçbir önemi yoktu benim için. Daha önemli bişey vardı: Evimi nerden bulmuştu ve şuan burada ne işi vardı?

Hiç uzatmadan sordum.

" Ne işin var burada, niye geldin?"

"Soru sorma yarım saat sonra sahilde seni bekliyor olacağım."

Benim cevap vermemi bile beklemedi. Şu an sanki hiç derdim yokmuş gibi bide Savaş'la buluşmaya çağrılmıştım aman ne güzel (!).

Bu işi bugün bitirmeliydim. Savaş yüzünden hem Aykutla hemde Ecrinle aram bozuluyordu sürekli. Tamam yakışıklı ve fazlasıyla cooldu , ama Ecrin ona arkadaşlıktan öte şeyler besliyordu ve bunu ona bir türlü söyleyememişti. Savaşın bana olan ilgisini farkedince de aramız bozuldu,bozulmak değilde bi soğukluk girdi aramıza işte. Bunları düşünürken kendimi odamda buldum. Aynanın karşısına oturdum kendime baktım, bu halim neydi ? Kendimi zaten üç aydır hırpalayıp duruyorum, Aykut bey de stilini bozmuyo. O bu kadar umursamazken benim bu kadar kendimi yiyip bitirmem adil değildi. En azından dışarıdan böyle gözükmemeliydim, çünkü o da biliyorduki onun yaptığı herşey benim umrumdaydı , artık değisecektim kendimi ona farklı göstermeliydim. İçimde ne yaşarsam yaşayım bunu dışarı vurmayacaktım. Tıpkı onun yaptığı gibi.. Buna biryerden başlamak gerekiyordu. Bunu herkese göstermenin tek bi yolu vardı , Savaşla takılmaya başlamak..

Bunu nasıl yapabilirdim ? Ecrine ihanetti bu. Ama yapmam gerekiyordu , Aykutun en hassas noktası Savaş'tı. Bunu Ecrine anlatsam beni anlayışla karşılayacagını düsünüp kendimi yatıştırdım. Az bi vaktim kalmıştı Savaş sahilde beni bekliyordu. Dışarı baktım yağmur dinmiş o mis gibi toprak kokusu salmıştı etrafı. Dolabımdan siyah mini elbisemi çıkardım, altına siyah muz çorabımı giyindim. Saçlarım dalgalıydı tepeden dağınık ve salaş görünüm vererek topladım. Bordo trenchcoatımı da üzerime geçirdim, iyi gözüküyodum kendime gelmiştim. Kapıyı çarparak evden çıktım sahile doğru yürümeye başladım. Herşey onun ağzından çıkan kelimelere bağlıydı planımın işlemesi için ne derse desin alttan almam gerkiyordu. Sonunda ordaydım, etrafa bakındım Savaş yoktu. Nereye kayboldu bu ! Bana söylemeden işi mi çıkmıştı bide ! Sinirden aklıma saçma sapan şeyler geliyordu. Banka oturdum sonunda denize doğru baktım rüzgar saçlarıma değip geçiyordu. Biraz rahatlatmıştı bu sessizlik. Yanıma koşarak bi çocuk geldi ve elime bi kağıt sıkıştırıp o hızla geri döndü. Kagıtta " sağ tarafa doğru yirmi adım yürü ve orda kal" yazıyordu. Altında bi isim Savaş. Dediğini yaptım yirmi adım yürüdüm ve orda kaldım. Arkamdan elini omzuma koydu. Elinde üç beş tane rengarenk balonlar, üzerlerinde de "özür dilerim" yazıyordu. Bu çocuk çıldırmış olmalıydı. Onun ne suçu vardı ki ? Özur dilemesi gereken tek kişi Aykuttu. Ne konuştugumuz hakkında tek bi bilgisi bile olmadan gelip ortalığı birbirine kattığı için. Savaşın burnunu kanattığı için. Ve bana "güvenmediği" için..

Balonları elime tutuşturdu.

"Özrüm kabul edildimi ? "

" özür dilenecek bi konu yok ki ortada senin bi suçun yok ki Savaş. Asıl gereksiz yere benim yüzümden burnun.. " konuşmamı tamamlamama izin vermedi .

"Burnum felan umrumda değil senin o halini görmek üzdü beni " dedi.

Bu kadar iyi olma Savaş dedim içimden, bunu ona nasıl yapacaktım ki? Onun bana karşı duygularını kullanamazdım. Diyecek bişey bulamadım. Bu sırada telefonum çaldı arayan Ecrindi. Nasıl açardım ? Ne diyecektim ki ? Savaşla sahilde buluştuk mu diyecektim ? Savaş "açmayacakmısın ?" dedigi için, farketmesin diye tam açıyordumki telefon kapandı. "Ohh" dedim derin bi nefes aldım. " Kapandı , önemli bişey değildi hem geç oldu ben gideyim artık" dedim Savaşta pek üstelemedi "bırakıyım istersen" dedi. "Yalnız kalsam daha iyi olur" diyip ağır ağır yürüdüm. Kafam bimilyon,herşey birbirine girmiş durumdaydı. Eve gittiğimde Ecrin tekrar aradı açamıyodum , yapamıyodum. Telefonu kapatıp kendimi yatağa attım,düşünmekten başım çatlıyordu. Ne yapmalıydım ? ..