Yeniden

Nasıl?

Bugün son günüm. Yarın yeni bir hayat benimle olacak.

Peki ama nasıl? 12 yaşındaki bir kız çocuğu nasıl davranır, nasıl düşünür, bilmiyorum. Ama bunu hiç düşünmemiştim.

Bir umut çıktım bu yola, evimi her şeyimi bırakıp geldim. Peki ama bunu nasıl düşünemedim? Nasıl davranmam, nasıl konuşmam gerekiyor? Hiçbir bilgim yok.

Her şeyi hazırladık. Oda, kıyafetler, okul... 'Her şey tamam.' diyerek rahat bir uykuya dalmıştım dün gece. Tabii alışkın olmadığım o heyecanı da unutmamak gerek. Ama en önemlisini unutmuşuz.  Ve bu son gün geliyor aklıma. Oysaki mantıklı düşünen biri olduğuma inanırdım hep. Meğer heyecan nasıl da sarhoş ediyormuş insanı. Çok uzun zamandır ilk defa böyle bir heyecana kapılıyorum. Sanki onun kölesi gibiyim.

Bir düşünceden diğerine atlarken kapının sesiyle beynimde dönüp duran düşünceler toz bulutu misali dağıldı. Yatağın başına sırtımı dayadım ve "Gelin." diye dışarıya seslendim.

Ofelya yüzünde kocaman bir gülümseme ile odaya girdi. Onun gülümsemesinin karşı konulmaz bir bulaşıcılığı vardı üzerimde. Ben de ona gülümsedim. Yatağın yanındaki sandalyeyi çekerek oturdu.

"Nasılsınız Vaera teyze?" diye sordu. Aynı zamanda beni süzüyordu. Ben de onu süzdüm. Utangaçlığını hissedebiliyordum. Ama onun yanında bir şey daha vardı. Ama ne olduğunu tam olarak anlayamıyordum "İyiyim Ofelya. Sen nasılsın canım? Canını sıkan bir şey mi var?" Yüzü iyice kızardı. Biraz oturduğu yerde kıpırdandı. Belli ki bir şey söylemek istiyordu. Ama çekiniyordu.

Ağzında birkaç şey geveledi. Bir yandan da parmaklarıyla oynuyordu. Bir anda başını kaldırdı. "Vaera teyze sen hiç aşık oldun mu?"