Yeniden

Büyükbaba

Odaya geçtik. Burası bir yatak odasıydı. Küçük bir kız çocuğu için döşenmiş gibiydi. Ama içinde tezatlıkları barındırıyordu. Küçücük çalışma masasına kitaplıktaki kalın kitaplar fazlasıyla yabancıydı. İlk defa aynı ortamda bulunuyorlardı sanırsam. Büyükbaba pencerenin önünde olan pembe, şirin yatağa oturdu. Yanına eliyle hafifçe vurarak oturmamı işaret etti. Yanına oturdum ve söyleyeceklerini beklemeye başladım. Neler söyleyeceğini önceden düşündüğünü belli eden bir edayla konuşmaya başladı:
"Papatya Kızım, burası senin odan. 4 gün sonra bu odada kalacaksın. Bu 4 gün içinde sana neler yapman gerektiğini anlatacağım. Sonrasında ise her şekilde yardım edeceğim sana. Bakma bana öyle aynı hislere ben de kapıldım. Neler hissettiğini neler düşündüğünü çok iyi biliyorum. Ama inan önünde çok daha iyi, dolu dolu bir hayat var. Hem ben varım yanında, yalnız değilsin. Benim gibi biranda on iki yaşında uyanmayacaksın, bilinçlisin. Sakın bu söylediklerimi unutma. Ve benden başka hiç kimseyle bu konu hakkında konuşmamalısın."

Büyükbaba bir an durakladı. Pür dikkat onu dinliyordum. "Peki, nasıl devam edeceğim hayatıma?" diye sordum. "Lily ve Ofelya ile aynı okula gideceksin. Sana en büyük tavsiyem önceden yaptığın hataları sakın ola yapma. Girişken ol, dobra dobra yaşa. Yaşının artık on iki olduğunun da bilincinde ol. 65. yaş gününde seni eski evimize götüreceğim. Ertesi gün buraya döneceksin tekrar. Kardeşimin torunu Vaera olacaksın. Ve bir hafta dinlendikten sonra hayata yeniden başlayacaksın."

Mantığım almıyordu tüm bunları. Soru işareti bırakmamalıydım zihnimde. Bu yüzden aklıma takılan her şeyi sormaya karar verdim. "Pekii okul işi nasıl olacak? On iki yaşında bir kimliğim olmayacak." diye sordum. Okul diyordu ama kayıtlarda 12 yaşında değil 65 yaşında bir Vaera bulunacaktı. ‘’Devlet kurumlarının üst makamlarında bu durumu bilenler var. Ben onlarla konuştum. Birazdan seninle bir yere gideceğiz. Senin de birkaç gün sonra on iki yaşına döneceğini kanıtlamamız için birkaç işlem yapılacak. Gideceğimiz kişi de aynen bizim gibi birisi. Zaten çok az kişide görülüyor bu durum.’’ Büyük babanın söylediği mantıklı gelmişti. Sadece ikimizde olacak değildi ya. ‘’Peki bu dönüşümü tetikleyen ne Büyükbaba?’’ Bir süre bu soruyu niye sorduğumu merak edercesine baktı yüzüme. Ama bilmiyordum ve merak ediyordum. Niye biz?

 ‘’On iki yaşından yani çocukluğundan sonra yaşadığın bir heyecanı anlat bana Papatya Kızım.’’ İşte bu soruyu beklemiyordum. Düşünmeye başladım. Ama aklıma kayda değer bir anı gelmiyordu. Elli üç yıl boyunca hiç büyük bir heyecanım olmamış mıydı benim? Bu farkındalık kalbimi sıkıştırdı. Boşa geçen elli üç yılı kim açıklayabilirdi ki? Büyükbaba yüzümden neler düşündüğümü anlamış gibiydi. ‘’İşte bu yüzden Papatya Kızım. Sana hayatın geri veriliyor. Kaybolan elli üç yılını geri alabilmen için. Ama bunun sadece bir kereye özel olduğunu unutma. Çoğu insana verilmeyen, çoğu insanın mumla aradığı bir şansa sahipsin. Onlar için de bunu iyi değerlendirmen gerekiyor.’’  Doğru söylüyordu. Bir pişmanlığa daha gerek yoktu sonuçta. ‘’Peki, sen neler yaşadın Büyükbaba?’’ diye sordum. ‘’Zamanı geldikçe anlatacağım sana. Merak etme Vaera.’’ Rahatlamıştım. Zihnimi taradım. Aklıma takılan, beynimi kurcalayan başka soru kalmamıştı. ‘’Başka merak ettiğin bir şey yoksa hadi çıkalım Vaera.’’ Başımı salladım. Salona geçtik.

Beth salonda oturuyordu. Başka kimse yoktu yanında. ‘’Hayatım, biz Vaera ile biraz dışarı çıkacağız. Hasret giderelim biraz.’’ Büyükbaba etrafa bakındı. ‘’Çocuklar nerede?’’

Beth’in Büyükbaba’ya bakışlarındaki sevgi yoğunluğu beni bile etkilemişti. Ömrüm boyunca ne birine bu şekilde bakmıştım ne de biri bana bu şekilde bakmıştı. Sol yanımda bir sızı hissettim.

‘’Dışarı çıktılar. Hafta sonunu ailecek kamp yaparak geçireceklermiş.’’ İkisinin yüzünde de kocaman gülümsemeler vardı. ‘’Akşama geç kalmayın.’’ dedi Beth. Büyükbaba Beth’in yanına geçti ve alnına bir öpücük kondurdu. Ve dışarı çıktık. Onları böyle görmek beni çok mutlu etmişti.