Okulun ikinci yılıydı, Peter senin oda arkadaşındı. Tabii ki bu imkansızdı ama erkeklerin yanında yer kalmayınca Peter seninle kalmaya başlamıştı. Bunun sorun olmayacağını ve bir erkekle odanı paylaşabileceğini söylemiştin.
Peter üzgün olan taraftı, Avengers televizyona çıktığı zaman direkt olarak kapatırdı. Her zaman geç saatlere kadar uyanık olurdu ama bunu kafaya takmazdın. Fakat bir gün görmezden gelemeyeceğin bir şey oldu.
Soğuk bir gecenin yarısında uyandın. Peter camı açtı ve titreyen elleriyle su şişesine uzandı. Yatağına titreyerek gitti.
"Pete? Peter? İyi misin?" Telaşla sordun.
"E-Evet. Özür dilerim." Hâlâ titrerken konuştu.
"Ne? Neden özür diliyorsun? Peter lütfen sorunu söyle. Bunun ilk defa olmadığın biliyorum, seni bir kez daha böyle görmüştüm..."
"Y/N kalbim acıyor, özür dilerim ama konuşmayı bırakır mısın? Aklım karışık." Sudan bir yudum aldı.
Yatağından kalktın ve onun yatağına oturdun. Onun boşta olan soğuk elini tuttun, bir şeyden korkuyordu.
"Hey Peter, lütfen güzel şeyler düşünmeye çalış olur mu? Her şey düzelecek, öyle hissetmediğine eminim ama gerçek bu." Ses tonunu sakin olduğunu göstermek için değiştirdin, gülümsedin.
"Yapamam! Kalbim çok hızlı atıyor ve nefes alamıyorum. Yarınki sınavı geçemeyeceğimi ve Tony'nin hayal kırıklığı yaşayacağını biliyorum. Yani, bizimle değil ama-" Gözyaşları dökülüyordu.
"Peter lütfen nefes al ve nefes ver, yavaşça. Ben buradayım. Burada güvendesin, yalnız değilsin. Tony seninle gurur duyuyor, buna eminim. Onu tam olarak neyin olduğunu bilmiyorum ama sana söz seviyorum, seni sevdi ve doğru yoldasın. Lütfen nefes al. Bunu yapabilirsin çünkü sen düşüncelerindeki kişi değilsin." Ellerini tuttun ve onunla birlikte nefes aldın.
"Peter, iyi hissediyor musun?" Elini yanağına koyup sordun.
"Evet, kalbim hala hızlı atıyor ama şu an daha iyi olduğumu düşünüyorum. Pencereyi açık bırakır mısın?" Utangaç bir şekilde sordu.
"Peki. Sonunda! Beni korkuttun ama lütfen bunu ciddiye alma, çok endişelendim. Eğer bir şey olursa beni tekrar uyandır, lütfen."
"Kötü hissediyorum. Garip biri olduğumu biliyorum, eğer istersen odanı değiştirebilirsin. Eminim bir tanesi çoktan boştur." Gözlerindeki yaşları fark ettin.
"Lütfen böyle söyleme! Çözümlerime ihtiyacın olduğuna eminim. Başka bir oda arkadaşı istemiyorum, sen harikasın! Lütfen şimdi uyu, sabah olunca seni uyandırırım." Peter'ın saçlarını karıştırdın.
"Ama sevdiğim kızı korkuttum ve bebek gibi ağladım, ne güzel bir başlangıç."
Gülümsedin. "Kes sesini Peter, gayet samimi bir başlangıçtı."
"Y/N... benimle yatar mısın? Sana ihtiyacım var, bana rahatlık veriyorsun."
Onun domates gibi kızardığına emindin.
"Bu güzel bir fikir." Yanına uzandın ve Peter kafasını omzuna koydu.
"Bir soru daha, yaşadıklarımızı unutabilir misin?" Elini beline koydu ve onun hâlâ stres içinde olduğunu hissettin.
"Hayır Peter, bu öyle kestirip atabileceğin bir şey değil. Bunu birlikte atlatabiliriz, sabah olunca bana Tony'den bahsetmeni istiyorum."
Pekâlâ, bu hareketinle tam olarak Örümceğin kalbine doğru yol almıştın.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---- bu bölüm de çeviri ama yazmaya üşendim
e nasılsınız hayat nasıl yaşadığınız şehir hangi renk
