წერილი უცნობისგან (დასრულებული)

* * *

თეჰიონის pov:
წერილი ფოსტაში წავიღე და გავაგზავნე.თუმცა,მოგატყუებთ თუ გეტყვით,რომ რამის იმედი მაქვს...
  სიმართლე,რომ ვთქვა ჩემი ბრალია.ჯონგუკის ბოლო წერილი, რომ დროზე მენახა შანსი გვექნებოდა,მაგრამ...
  მაგრამ ახლა უკვე ერთი წელი გავიდა და არც კი ვიცი.ჯონგუკმა მითხრ,რომ დამელოდებოდა.მაგრამ რამდენ ხანს?
    მაინც ბედნიერი ვარ.არ ვიცი რატომ,მაგრამ შანსი მომეცა და ბედნიერი ვარ.თითქოს დღეს სხვა ადამიანად გავიღვიძე,თითქოს ყველაფერი მაბედნიერებს,თითქოს სიცოცხლის სურვილი ისევ დავიბრუნე.ჯონგუკი ისევ დავიბრუნე.ჩემი სიცოცხლის ერთადერთი აზრი.
  სახლში მივედი თუ არა ფარდები გადავწიე.თითქოს ამ ოთახში ღორი ცხოვრობდა.ყველაფერი ერთმანეთზე დაყრილი იყო,სასმლისა ბოთლები,ტანსაცმელი,გაურეცხავი ჭურჭელი,კარადებზე ერთი წლის მტვერი დევს.ჯანდაბა,გამეცინა,სასწრაფოდ უნდა დავალაგო,ამას როგორ ვიტანდი?გავიფიქრე და დალაგება დავიწყე...

  დღეები გადიოდა,მაგრამ ჯონგუკი არ მპასუხობდა.ჩემს ცხოვრებას ნელ-ნელა ისევ  შავი ფერი ედებოდა.ისევ ბნელდებოდა,მეშინოდა,მაგრამ არსად ჩანდა ერთადერთი ნათელი წერილი,რომელიც მიხსნიდა და ისევ გამომაცოცხლებდა.
მთელი დღე კარებს გავყურებდი.იმედი მქონდა,რომ როგორც ადრე ჯონგუკი ახლაც უეცრად მეწვეოდა,მაგრამ არ მოდიოდა,მე კი მთელი დღეებს კარების წინ ვატარებდი და იმედს არ ვიკლავდი.
კარზე ზარია...
_ჯონგუკ...ჯონგუკ(მე)
ყვირილით გავრბივარ კარისაკენ და სწრაფად ვაღებ.მაგრამ სახლის მეპატრონეს ვეჩეხები.
_გამარჯობა თეჰიონ,როგორ ხარ?ჩამოსულხარ და არც გამაგებინე, შენი ნახვა მინდოდა( ჰარა)
_ხო,გამარჯობა,ბოდიში ვერ მოვახერხე დიდი ხანი არაა რაც ჩამოვედი(მე)
_ხო კარგი,გამიხარდა შენი ნახვა.შემეხმიანე ხოლმე,ახლა წავალ საქმე მაქვს და ქირის გადახდა არ დაგავიწყდეს.(ჰარა)
_კარგი(მე)თავი დავუქნიე,სიმართლე,რომ ვთქვა გამიხარდა ნაცნობი სახის ისევ ნახვა.
კარზე ზარია...
კარგი რა ახლა უკვე შემაწუხა ამ ქალმა,მოგცემ ამ ქირას,ნუ გადამატანე.კართან ნელა მივღოღდი,ფეხს მივითრევდი,მაგრამ გავაღე.
_ჯჯჯონგუკ(მე)ვეღარ ვაზროვნებდი.ამას ყოველ დღე ველოდი,მაგრამ დავინახე თუ არა გულმა ისევ დაიწყო ჩქარა ცემა.მისი ლამაზი ტუჩებით გამიღიმა და წყლიანი თვალები შემომანათა.თვალები,რომელიც ასე ძალიან მენატრებოდა.თვალები, რომლებიც არ ტყუოდნენ.
_გამარჯობა ჰიანგ,ჩემი ნახატი დაასრულე(ჯონგუკი)სახლში შემოიჭრა.მე კიდევ ვერ ვაცნობიერებდი რა ხდებოდა და ძეგლივით უხერხულად ვიდექი.
_ეს სიზმარია ხო?(მე)ჯონგუკი მთელი ორგანიზმით იცინოდა.შემდეგ ჩემსკენ წამოვიდა და ნაზად მაკოცა თავისი ფუმფულა ტუჩებით.
_სიზმარი არაა მე დავბრუნდი(ჯონგუკი)თავი ვერ შევიკავე და მის მონატრებულ ტუჩებს დავეწაფე.რამდენიმე წუთი ვკუცნიდი,მის ტუჩებს ვწუწნიდი,მის პირში ენას დავატარებდი,მაგრამ შემდეგ უკან გამწია.მორცხვად ჩაიცინა და თავი ჩახარა.მეც გავიცინე და სავარძლისკენ ვანიშნე,რომელიც მისთვის საკმაოდ ნაცნობი იყო.
დამიჯერა და ზედ დასკუპტდა.მე მოლბერტთან მივედი,ისევ ავიღე მონატრებული ფუნჩები და გუაშები და ხატვას შევუდექი,პირველად ერთი წლის შემდეგ.
ის არ ინძრეოდა მორცხვად იჯდა და ყურადღებით მაკვირდებოდა.
_მე ისევ მიყვარხარ ჰიანგ(ჯონგუკი)
_მეც ისევ მიყვარხარ ჩემო პატარა ვარსკვლავო(მე)
მის ლოყებზე ცრემლებმა გზა გაიკვლიე.მე კი მასთან მივედი, ჩავეხუტე და ნაზად ვაკოცე შუბლზე.
_სიცოცხლის ბოლომდე ჩემთან იქნები ჯონგუკ?დავქორწინდით?დავამსხრიოთ სტერეოტიპები?(მე)
_დიახ(ჯონგუკი)

 
და ცხოვრობდნენ ბედნიერად,სიცოცხლის ბოლომდე...