UMUDA KELEPÇE VURULMAZ

3.BÖLÜM

Hayat kimine umut dolu kimine ise küçük bir umut kırıntısına muhtaç olarak geçer. Ama o insanlar bu hayattaki en güçlü insanlardır.
Çünki onları hicbirsey kolay kolay korkutmaz.
Onlar diğerlerinin aksine küçüklüğünden itibaren hayatla savaşmaya başlarlar. Bir çok ders çıkarırlar ve ama hep bir yanları eksik içerisinde yaşayamadığı o küçüklüğü ve derinlere bir yere sakladığı o küçük kırılgan çocuk vardır ve onu kimsenin incitmesine zarar vermesine izin vermezler saklıdır kimse göremez o çocuğu koca bir duvar örülüdür kimse kolay kolay giremez içine ama belli mi olur belkide belkide bir gün o duvarı yıkıp geçmeden usulca ıçeri giren ve o çocuğu kırmadan incitmeden büyüten biri olur eksik yanını o tamamlar o düştüğü kuyudan elinden tutup çıkarır onu ve birdaha düşmesine izin vermez inşallah allahım inşallah bu umudumu da elimden alma nolursun alırsan nasıl dayanırım nasıl dik dururum bu hayata karşı mutlu olacağıma dair umudumu kaybettirme bana allahım...

Namazdan sonra camdan dışarı seyrederken daldığım düşünceleri duamla sonlandırıp hazır bir şekilde babamı bekliyen anneme baktım her an çeşmeleri açacakmış gibi duruyordu ama izin vermezdim ben buna yanına gidip arkadan sarıldım oda ellerimin üzerine elini koydu

"Ne oldu ana kraliçe ne bu halin yahu cenazeye mi gidiyorsun allasen ne bu hâl topla kendini feride sultan"

"Endişem sana be kuzum şu mendebur izin versede sende gelsen yanıma ana kız gitsek ne güzel olurdu "

"O günler de olur elbet annem sen şimdilik bensiz git bakalim bu sefer hem fenamı başını dinlersin "
Koluma hafifçe vurup

"Eşşek sıpası senii " diye kızdı vurduğu yer acımıştı ama annem yüzünden değildi o annemin dediği lakapla mendebur adamın marifeti yüzündendi belli etmemeye çalışarak gülümseyip yanağına bir öpücük kondurup kollarimi çektim o sıra onun yanımıza gelip bana baktı bende hazırlanmıştım büyük ihtimal onun içindi bu ters bakışlar  ama pes etmek yoktu bende gidicektim ve o telefondaki şahısla tanışacaktım. Babamın

"Sen nereye küçük hanım sen evde kal "

"Hayır bende gelicem annemi uğurlayacağım"

"Burdan uğurlamak yetmiyormu! Olmaz gelmiyeceksin diyorsam bitti! "

"Bitmedi baba bende gelicem bence daha fazla usteleyemeyelim malum işlerimiz var daha " bana sinirle baksada bianda surat ifadesi endişeyle kaplanmış gibi olsada hemen toparladı kendini o ifadesiz haline geri döndü bize karşı hicbir duygu beslemiyordu bunu biliyordum benimde ona karşı bir sevgi yoktu  küçük bir sevgi olusmus olsada küçükken şimdiye kadar bana yasattıklarından sonra kalmamıştı bende ona ifadesiz bir şekilde bakarken annemin çıkalımmı sorusuyla birbirimize bakmayı kesip evden çıkmak için dış kapıya yöneldik.

Annem sırtımı sıvazlayıp sakinleştirmeye çalışıyordu ama nafileydi bu icimdeki ateş asla sönmezdi  bakalim bugün neler olucaktı .

Kapıyı arkamdan çekip kilitlerken annemler aşağı inmiş arabaya biniyorlardı. Hızlı  davranıp bende kilitleyip aşağı indim. Kenan beyin bana kapıyı açmamı emretmesiyle sinirle actigim arabanın kapısını sertce geri kapatıp bahçe kapısını açmaya gittim. Araba çıkış kapısını açmamla beni arkada bırakacağını biliyordum dışarı çıkıp yolun ortasında durdum. Beni ezip gecemiyecegine göre oyunu bu şekilde bozmuş oluyordum nasıl böyle bir şüpheye vardın diye sorarsanız o seytansa ben de kuyruguydum herşeyi hamlelerini bazen çözebiliyordum. Ama bu bazen tutmuyordu dediğim gibi hızla bahçeden çıkıp gaza basacakken yolun ortasında beni görmesiyle frene bastı cami açıp

"Aklını mi kaçırdın sen niye yolun ortasında öyle duruyorsun "  arabaya yaklaşıp bineceğim tarafın  kapısını açıp gözlerinin içine bakarak

"Evet aklımı kaçırdım hangimiz normaliz ki degilmi baba . Anlamadimmi sanıyorsun beni  bırakıp gideceğini "  anahtarı ona uzatıp

" herzamanki işini sen tamamlarsın diye düşünüyorum baba heaa"

Elimden anahtarı çekerek alıp kapısını alıp arabadan inerken bende arabaya binip bana bakan gözlerine inat suratına kapıyı örttüm.

O gidesiye annemin
" deli damarın yok mu senin korkuyorum valla"

"Korkma annem bu damar olmasa bu adamla nasıl başa çıkılır öyle degilmi "

"Sen diklestikce daha çok üstüne gelicek yapma yavrum "

"Gelsin ondan artık korku gibi bir duygu bile beslemiyorum "
Tam annem bisey diyecekken onun gelmesiyle susup önüne döndü dikiz aynasından bana bakarak arabayı çalıştıran kenan beyle umursamadan camdan tarafa kafamı çevirip hafif cami araladım. Kulaklarımı takip müzik açarken bianda bir bildirim düştü üstten bakarken tanımadığım bir numaradandi mesajı açıp baktıgım da ise okuduklarımla  donup kaldım buneydi şimdi allah aşkına yaa

"Çok az kaldı kavuşuyoruz ikiz :))"

Eveeet bir bölümün daha sonuna geldik ne düşünüyorsunuz sizce eslemin bir ikizi mi var yoksa ona bir oyun mu oynanıyor ve ilçede onu neler bekliyor hadi gelin bidahaki bölümde öğrenelim önce alttaki yıldıza dokunmayı unutmayalım lütfen canlarimmm...💞💞💞