UMUDA KELEPÇE VURULMAZ

7.BÖLÜM

"Bırak kolumu ! Baba! Bırak kolumuuu canımı acıtıyorsun"

"Daha çok yakicam canını bekle sen bekle sabahın köründe evden çıkmak ne demek göstericem sana "

"Göktuğ da orda kaldı yolu bilmiyor hem ben yanlış birşey yapmadım "

"Sen artık aştın çığrığından   çıktınben biliyorum ama sana ne yapacagimi "

Sessiz kaldım konuştukça daha çok canımı yakiyordu. Eve gelmemizle o iğrenç gülüşüyle bizi alev denen yaratık açmıştı kapıyı

"Hoşgeldiniz aşkım  oğlumuz nerde "

"Cehennemin dibinde çekil önümden alev "

Kadın bozulmuştu ve bu benim çok hoşuma gitmişti kadına öyle bir bakış attim ki daha da sinir oldu  ohhh canıma değsin

Beni odaya götürüp çuval fırlatır gibi fırlattı beni ve

"Kaçmaya çalışırsan olacakları biliyorsun kapalı kal da biraz aklın başına gelsin "

"Baba yapma kapalı alanda duramıyorum biliyorsun yapma Lutfen "

Dinlemedi beni üzerime kapıyı kilitleyip gitti  nefret ediyorum nefreeettt nezaman şimdi mutluluğun yolunu buldum desem sonu yine hüsranla bitiyordu. Allahım sen yardım et hem bana hem goktuga kim bilir suan ne yapıyordu nerdeydi kaybolduysa ya Şimdi  o beni kurtarırdı burdan ama nasıl gelicekti allahım yolumuzu aydınlat yardım et kolaylık sağla yarabbim AMİN

♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤

1 HAFTA SONRA

İçimde büyük bir nefret var. Herkese yetecek kadar. Üçüncü Dünya Savaş’ını çıkaracak kadar! Bunları yazacak kadar… nereye kadar? Ölene kadar. Canım çok yanıyordu hemde çok hem bedenen hemde ruhum yorgundu

İnsan kaç kere yenilir aynı kişiye?

Ben çocukluğumdan beri yeniliyordum hep bu sefer bana zarar vermesine izin vermiyecegim dediğimde bile yine kaybediyordum gücüm kalmamıştı.

Goktuga tutunmuştum bu sefer o beni kurtarır diye umutlanmıştım ama o dalım da kırılmıştı kırmıştı kenan bey

Sabırla bekliyorum elbette güleceğim günler de gelecek.

Ve ben ozaman bugunlerimi hatırıma bile getirmeyeceğim gerçi acılar silinmezdi unutulmazdı ama artık kanatan olmayınca sızlamazlardı

Bir  hafta boyunca   defalarca kaçmayı denemiştim ve hepsin de yakalanmış ve acımasızca babam olacak adamdan dayak yemiştim vücudum sızlıyordu artık koltuktan kalkicak dermanim bile kalmamıştı boyna uyuyordum tek çare oymuş gibi geliyordu cunki
2 gündür bisey vermemişlerdi ve açtım belkide dermansizligim ondandı tek su içiyordum 2 gündür

Goktuga ne olmustu  hiçbir fikrim yoktu ve telefonum bende de değildi yardım istesem
Hava kararmak üzereydi ışığı yakmak için zoraki koltukta doğrulurken vücudumdaki morluklar sızlıyordu  tutunarak ayağa kalkarken odanın içini kapının kilit sesi doldurdu ve ardından kapı aralandı bir umutla baktım ama babam olacak o adamdı gelen sırf korktuğumu bildiği için bazı geceler santelleri kapatıp beni karanlığa hapsetmişti