Missing Photographs

CHAPTER SEVEN

CHAPTER SEVEN

WALANG umiimik sa amin. Kapwa lamang kami nakatitig sa maliwanag na buwan sa kalangitan. Rinig ko ang malalim niyang pagbuntong-hininga. Tambay kami rito sa labas ng dorm niya. nakaupo sa may pavement, parehong tahimik at nagpapakiramdaman.

Gusto kong magkwento sa kanya ng nangyari sa akin kanina. Kung paano siya nadawit sa pag-aaway naming tatlo nina Josanne at Kendrah. Pero tama ba iyon na isali ko pa siya?

“Wrong send ka ata?” tanong niya habang itinataas ang tatlong Goya na iniabot ko lamang kanina. Napakunot ang noo ko.

“Ha?” sambit ko na lamang. Hindi ko masyado naintindihan ang sinabi niya dahil malalim ang iniisip ko.

“Next time, gandahan mo ang lines noong chocolate na Hello, ha. Masyado kasing halata.” Tumawa siya. Dahil roon ay nakaramdam ako ng hiya at halos maramdaman ang pag-iinit ng magkabila kong  pisngi. Noong nakaraang araw kasi, Hello chocolate lagi ang inaabot ko sa kanya kasi may mga banat lines sa likod ng balat. Ngunit sa kabila noon, hindi ko mapigilang mapangiti.

“Para sa ‘yo iyan,” mahina kong sabi.

“Sana all.” We awkwardly laughed at each other.

“Pero alam ko talaga that time, napapansin na niya iyong admiration ko sa kanya, e. Like sino ba namang hindi makaka-notice ng masyadong obvious kong actions? Maliban na lang kung manhid siya, direk.”

“Siya nga pala, Cleo. Nood kayo sa campus namin next time. May battle of the bands kasi.” Napailing ako at ngumiti na lamang.

“S-Sorry. May event rin kasi noon sa school. Y-you know, gift-giving. They need my expertise in photography,” tanggi ko. Tumango lamang siya.

“Sayang. Bumili pa naman ako ng dalawang ticket,” nanghihinayang niyang komento sabay labas sa bulsa ng suot niyang jacket ang dalawang ticket. Napatitig ako roon. Gulat ang rumehistro sa mukha ko.

“Sinong isasama mo?”

“Ikaw sana?”

“Luhh, parang tanga.”

Sumilay ang ngisi ko dahil sa sobrang kilig ngunit napawi rin iyon nang maalala ang mga kaibigan ko. Magagalit na naman sila sa akin. Mas lalo silang magtatampo. Nakuyom ko ang kamao ko dahil sa sobrang inis sa sarili.

“Cleo?” I snapped back in reality when Jenis pinched my cheek.

“H-ha?”

“Lutang.”

“Sorry na, pagod lang.” Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya.

“Grabe talaga. Walang paawat ang mga professors namin ngayon. May quiz pa kami bukas na umaga sa Purposive Communication, e,” panimula niya ng panibagong topic huwag lang kaming maging awkward.

“Madali lang iyan.”

“Madali lang naman talaga iyong subject pero iyong mga pinapagawa at pinasasagutan, hindi.”

Natawa ako at sumandal sa pader habang inuunat ang dalawang binti sa pavement.

“Akala nila, madali lang raw ang Communication courses. Hindi nila alam, halos malunod na tayo sa mga pre-requisite activities,” komento ko na sinang-ayunan naman niya.