Sol Anahtarı

İlan-ı Aşk

Emma kuzeni Zach'in yanında almıştı soluğu. Kuzeniyle konuşmak ve Eric'i bıraktığı çaresiz durumun psikolojisinden sıyrılmak istiyordu.

Zach'i görünce hiç düşünmeden ona sarıldı ve ağlamaya başladı ''Onu üzdüm. Ben onu üzdüm Zach.'' Zach kuzininin saçlarını okşayarak ''Ne oldu?'' dedi. Emma hıçkıra hıçkıra ''Ben onu üzdüm, kalbini kırdım. Unutmaya çalıştığı geçmişine boğdum onu.'' diye söylenmeye başladı. Zach anlamayan gözlerle kuzenini süzmeye başladı. ''Kimden bahsediyorsun?'' dedi.

Emma kısık bir sesle ''Eric'ten bahsediyorum. Onun kalbini kırdım sanırım ben.'' Zach ofladı ve '' Sen o sümüklü cadıdan mı bahsediyordun? Boş ver onu ya.'' dedi. Emma boğuk bir sesle ''Ona öyle demeyi kes. O, yüz yirmi dört yıllık hayatım boyunca gördüğüm en anlayışlı ve mükemmel insan.'' dedi. ''Hem ben aşığım ona.'' Zach derin bir iç çekti ve ''Peki tamam, varsayalım ki o mükemmel bir cadı ve ona aşıksın. Neden bu denli üzgünsün o zaman.'' dedi anlamayan bir sesle. 

Emma uzun kirpiklerini kırpıştırdı ve gözlerini kuzeninin gözlerine dikti. Boğuk bir sesle ''Ben onu kırdım. Kalbini paramparça ettim. Bir daha beni affetmeyeceğinden korkuyorum.'' dedi. Zach kuzeninin siyah saçlarını nazikçe okşadı ve ''Bak tatlım, anlıyorum seni. Onu kırdığını ve bir daha seni affetmeyeceğini düşünüp kahroluyorsun. Ama emin ol, senin ona karşı beslediğin duyguların karşılığı onda varsa, sana aşıksa seni affedecektir. ''dedi. 

Emma boğuk bir sesle ''Ya affetmezse beni peki?'' dedi. Zach Emma'nın saçlarını okşamaya devam ederken ''Bence bunu ona sorman gerekir. Buna en iyi cevabı o verecektir.'' dedi. Emma'' Yani Witchlando'ya gidip ondan özür dilemem gerektiğini mi söylemeye çalışıyorsun bana?'' dedi. Zach başını olumlu anlamda salladı ve ''Aynen öyle diyorum. En azından onu hala önemsediğini ve pişman olduğunu ona göstermiş olursun.'' dedi. Emma kuzenine sıkıca sarıldı ve ''Sanırım haklısın.'' dedi minnet dolu bir sesle ''Ben hemen gideyim o zaman.'' Zach genç vampirin alnına masum bir buse kondurdu ve ''Sonra görüşürüz . Bol şans kuzen!'' dedi. Emma kuzeninin kollarından ayrıldı ve geldiği yönün tersinde son hız koşmaya başladı.

----------------------------------------------------------------

Eric çaresizce ayağa kalktı ve evinin yolunu tuttu. Emma'yı kızdırmış olmak moralini alt üst etmişti. Ne Mutant Zombilere karşı çıkmaya devam etmek ne de büyü yapmak istiyordu şimdi. Sadece büyülü odasına kapanıp beynini uyuşturana kadar kendini kitaplara gömmek istiyordu. Emma'nın yüzündeki tiksinti dolu ifadeyi ve sesindeki iğnelemeyi anca böyle unutabilirdi. 

Ailesiyle yaşadığı çadırın önüne geldiğinde gönülsüzce kapıyı çaldı. Ne abisiyle ne ablasıyla muhattap olmak istemiyordu. Onların soracağı sorulara cevap vermek ölümden farksızdı onun için. 

Abisi Frank kapıyı açmıştı. Frank Erica'ya nazaran daha umursamaz bir yapıya sahip olsa da yine küçük kardeşi Eric'i mutsuz gördüğünde soru sormayacak kadar ilgisiz değildi. 

Merakla ''Neyin var Eric? Üzgün duruyorsun.'' dedi. Eric omuz silkti ve ''İyiyim ben.'' dedi '' Sadece biraz kitap okumak ve yalnız kalmak istiyorum.'' Frank alayla ''Kimi kandırdığını sanıyorsun Eric?'' dedi ''Ben seni 1200 yıldır tanıyorum neredeyse. Sen ne zaman yalnız başına kitap okumak istesen altından bir neden çıkıyor. '' dedi. Eric ofladı ve ''Abi, şu an seninle ilgilenmek istiyorum. Bana bir kaç günlük kafa izni ver.'' dedi ve abisini ittirdi. 

Frank omuz silkti ve erkek kardeşinin yolunu keserek "Bana ne olduğunu anlatmadan içeri gelemezsin.'' dedi sinirle. Eric oflayarak ''Sana ne lan! Sana ne, sana ne!'' dedi. Frank kardeşinin omuzlarına ellerini koydu ve sakinleştirici bir ses tonuyla ''Bak kardeşim : Ben senin abinim. Her ne kadar yüzyıllardır aramızda sıkı fıkı bir abi kardeş ilişkisi olmasa da, sürekli didişsek de bu değişmeyen bir gerçek. Senin dertlerini dinleyebilirim, sana tavsiye verebilirim. Benden bu kadar kaçmaya çalışma.'' dedi. 

Eric'in gözlerinden bir kaç damla yaş şakaklarına doğru süzüldü. Kafasını abisinin omzuna koydu ve boğuk bir sesle ''Aşık oldum abi...'' dedi kısık bir sesle ''Çok tatlı bir vampire aşık oldum.'' Frank kardeşinin saçlarını okşayarak ''Ne güzel işte, neden üzülüyorsun öyleyse'' dedi. Eric çaresizce ''Beni bir şeytan olarak görüyor sanırım.'' dedi. Frank kardeşinin saçlarına bir öpücük kondurdu ve ''Bu kız bu sabah eve getirdiğin kız mı?'' dedi. Eric başını olumlu anlamda salladı ve ''Evet o, Emma.'' dedi. 

Frank gülümseyerek ''O kız sana deliler gibi aşık güzel kardeşim.'' dedi. Eric kafasını kaldırdı ve dolu gözlerini abisinin siyah gözlerine dikti ''Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?'' dedi. Frank burukça gülümsedi ve ''Kızın sana olan bakışlarını gördüm. Gözleri ışıl ışıldı, dudakları kıpkırmızı olmuştu. -Vampirler aşk, tutku gibi duyguları yoğun bir şekilde yaşadığında dudaklarının renkleri canlanır-'' dedi. Eric kısık bir sesle ''Sence beni her şeyime rağmen kabullenir mi?'' dedi. Frank başını olumlu anlamda salladı ve ''Birini gerçekten sevmek demek bütün hatalarıyla onu kabullenmek demektir zaten.''dedi. Eric çaresizce ''Yaptığım bütün şeytanlıklara, öldürdüğüm onca insana rağmen bana olan sevgisi azalmaz yani diyorsun.'' dedi. Frank kardeşinin hüzün dolu yüzüne baktı ve ''Bunu ona kendin sormaya ne dersin?'' dedi. Eric kocaman olmuş gözlerle ''Ne dedin sen?'' dedi. Frank hafifçe öksürdü ve ''Eğer hayıflanmayı kesip arkana dönersen ne dediğimi anlarsın.'' dedi.

Eric merakla arkasına döndüğünde Emma'yı görmeyi beklemiyordu. ''Sen-sen benim hayalim ürünüsün.'' diye mırıldanabildi sadece. Emma başını olumsuz anlamda salladı ve ''Hayır ben gerçeğim. '' dedi çatlayan sesiyle. Eric Emma'ya sıkıca sarıldı ve ''Geri döndün!'' dedi neşeyle ''Sen her şeye rağmen bana geri döndün.'' Emma başını olumlu anlamda salladı ve ''Evet döndüm. Çünkü sana tutuldum, sensiz yapamıyorum Eric.'' dedi. Eric genç vampiri içine sokmak istercesine sarıldı ve ''Ben de sensiz yapamıyorum bebeğim.'' dedi. Emma ''Beni affettin mi yani?'' dedi umutla. Eric gür bir kahkaha koyverdi ve '' Sana hiç kızmamıştım ki bebeğim.'' dedi...