psycho ᝰ red velvet ✓

4

Seulgi rüzgarım esmesi ile birlikte gelen sesten ürpermiş ve şaşkınlık Yerim ve Sooyoung'a bakıyordu. Sooyoung zar zor yutkunarak Yerim'e baktı. "Ne oluyor?" dedi Yerim'e doğru Sooyoung. Yerim kafasını bilmediğini söyleyerek kafasını salladı.

Seulgi en sonunda sinir ile bağırmaya başladı. "Bana da bir şey der misiniz? Ne oluyor!" Sooyoung kekeleyerek Seulgi'ye cevap verdi. "B-bilmiyorum."

"Anneleriniz neden saraydan sizi apar topar çıkardığını hiç hatırlamıyor musunuz?"

O ses tekrardan gelmişti. Sooyoung bu sefer ses çıkarmak zorunda hissetti kendini. "Ne diyorsun sen?" demekten başka bir şey diyemiyordu. Aklına beş yaşında bu saraydan ayrıldıkları zamanlar geliyordu ama hiçbir şekilde kafasında bağdaştıramıyordu hiçbir şeyi. Yerim'e bakıp ondan düzgün bir cevap bekliyordu ama o da bu saraydan çıktıklarında sadece dört yaşındaydı. Zihinlerini zorlasalar bile zorlukla bile olsa hatırlayamayacak yaştaydılar.

Anlam veremedikleri ses tekrardan konuşmaya başlamıştı bu sefer. "Ah haklısınız çok küçüktünüz siz buradan çıktığınız zaman... Anneleriniz size buranın lanetini anlatmadı hiç sanırım..."

"Ne laneti?" diye tükenmiş bir ses tonunda sordu Yerim. Artık aklını çalıştıracak gücü bile kalmamıştı. Korkudan damarlarındaki kan akmayı durdurmak üzereyken bile güçlü kalmayı deniyorlardı.

Seulgi aralarında hiçbir şey anlamayan kişi olarak duruyordu. Küçüklükten beri bu sarayı biliyor ve daha önce de bebekliğinde gelmişti lâkin o da hatırlayacak yaşta değildi daha. Sooyoung ve Yerim'in anneleri olan Seungwan ve Joohyun hakkında ise pek fazla şey bilmiyordu. Bu sebeple tahminde bulunurken bile zorlanıyordu.

Sesin bir süre konuşmasını beklediler ama sesten hiçbir tını dahi çıkmayınca Yerim konuşmaya başladı. "Nereye gittin konşsana!"

Bunu demeye kalmadan ses onlara akıllarını kurcalayan bir soru yöneltmişti.

"Anneleriniz nasıl öldü hatırlıyor musunuz?"