Pencereden giren ışık, karşımdaki sevimsiz deri koltuk, sehpa üzerindeki tatsız yemekler ve şu sinir bozucu saatin lanet olası sesi. Bu odadan nefret ediyorum!
Bilirsin genç kıza araba çarpar, kız orada bilincini kaybeder sonrasında ambulans sireni, meraklı kalabalık. ..
Kızdan hiç umut yoktur nefesi darlaşmakta, kalbi artık atmak istememektedir ve BOOM kız hastahaneyi boylar ve şu saçma hayatına devam eder.
Evet hayat bana şu film sahnesini yaşattı, ne kadarda acıklı değil mi ! ? İnsanların bana acımasından nefret ediyorum!
Özellikle de o çakma sarışın hemşireden, fondoten dökülmüş yüzü, likit ve fardan görünmeyen o gözleri ile bana bakışı yokmu, beni çıldırtıyor! Ah birde ailem var benim. Sakat bir kıza dönüşmeye başladığımı görünce haftada bir gelmeye başladılar. Doktor söylerken duydum bacağımda kırık, beyinciğimde hasar, sol kolumda derin bir yara...falan filan.Neyse sonuç olarak ailemin beni burada tutacak parası var ama sakat bir kızı sevecek kalpleri yok!Ah birde ben bir filmde daha oynuyordum, babası okulun sahibi olan, şımarık güzel kızdım ben hani şu tumblrmsı topuzu olan, tanıdınız değil mi?
Artık bunları düşünmek saçma geliyor buraya geleli 1 hafta oldu ama 2 ay daha yani bacağım iyileşene kadar buradayım.
2 ay kâbus gibi! Bu iki ay okula bir hafta geç kalacağım demek.Bu iki hafta için bana ve benim yaşımdaki ucubelere burda bir öğretmen bulacaklarmış.
