Odadan arkasına bile bakmadan çıktı. Ona giderken"Görüşürüz!"dedim ama arkasına bile bakmadı terbiyesiz! Evet işte yine o sessiz oda,yine karanlık çökecek, yine yalnızlıkla savaş vakti. Ben bunları düşünürken telefonuma mesaj geldi. Mesaj Keremden di "Bekle beni."
Tam telefonuma cevap yazmak için uzanırken o gıcık hemşire yine geldi "Ziyaretçiniz ..." Konuşmasını bitirmeden
Kerem onu itip içeri girdi. Onu gördüğüm an yüzümdeki ifadeyi ben bile tarif edemezdim herhalde. Karşıma oturdu ve sustu tam 1dk boyunca tek yaptığı gözlerimin içine bakmaktı. Sanırım sessizliği benim bozmamı bekliyordu öylede oldu.
"Niye geldin?"
"Senin için. "
"Ben ne zamandan beri senin umrundayım acaba?"
"Seni gördüğümden beri."
"Saçmalama bu yüzden 1 haftadır beni arayıp sormuyorsun değil mi?
"Eylül yapma..." dedi ve elini elimin üzerine koydu o saçma yavru köpek bakışlarıyla bana bakmaya devam ederken elimi çektim.
"Git buradan Kerem!"
"Peki ama karşılaşacağız. "
"Karşılaşacağımızı hiç sanmam!"
O herzamanki asi tavırlarıyla kapıyı çarptı ve gitti. Biz sevgili bile sayılmazken neydi onun bu afra tafraları? Bir sarı saçı, mavi gözü var diye ona aşık olmamı mı bekliyordu?
