Keremin saçma davranışlarını düşündükten sonra uyuyakalmıştım. Bu gününde sıkıcı olacağını düşünürken aklıma gelen bir fikir tüm kötü düşüncelerimi yok etti.
"Hemşireee! "
"Eylül hanım bağırmamanız gerektiği konusunu konuşmuştuk. "
"Pekâlâ tamam konferansın bittiyse bana bir tekerlekli sandalye getir. "
"Ama Eylül hanım ..."
"Getir dedim! "
Yaklaşık 1 dakika sonra elinde sandalye ile geri döndü.
"Tamam şimdi buna oturmama yardım et."
Oturmama yardım etti galiba benden korkmuştu. "Tamam, teşekkürler gidebilirsin. "
"Ama ama..."
"Merak etme sadece odanın içinde biraz dolaşacağım." Bu sözlerim ardından içi rahatlayan hemşire odadan çıktı. O çıktıktan bir kaç dakika sonra çılgın planımı uygulamaya hazırdım. Odadan hızlıca çıktım koridorun genişliği içimi ferahlatmıştı ancak serüvenim uzun sürmedi koridorun öbür ucundaki hemşire beni gördü ama hemen beni yakalamak yerine diğer hemşireleri çağırmaya gitti. Onun gitmesi kaçmam için mükemmel bir fırsattı ben de tam önümde kapısı açık olan odaya girmeye karar verdim. Odada kimse yok zannederken pencerenin önünde bana sırtını dönük dışarı bakan biri olduğunu farkettim ancak dışarı bakması uzun sürmedi çünkü artık beni farketmişti ve bana bakıyordu. "Merhaba!"
