Odadan çıkmıştım tam odama doğru yol alacakken bir hemşire beni durdurdu ve odama kadar o götürdü.
"Özür dilerim. " dedim , bu kelimeyi pek kullanmazdım ama gerçekten o lanet koridora çıktığım için pişmandım.
Tam o sırada aklıma Kuzey'in verdiği kağıt geldi. Kağıtta bir telefon numarası vardı. Ne ara yazmıştı ki bu kağıdı sersem !?
Ona sersem dediğim için içim acıyordu ama nedenini bilmiyordum.
Tükürdüğümü yalamazdım ben ama yinede telefonunu rehberime kaydettim.
Elimde romanım , yanımda kahvem gece olmasını bekliyordum. Ölüm uykumun başlamasını ...
(☆☆☆ERTESİ GÜN☆☆☆)
Kuzeye karşı olan tüm kötü düşüncelerim
değişmişti sanki. Bu sabah kahvaltı daha bir güzel, güneş daha bir parlak görünmüştü gözüme. Sanırım bunların hepsinin tek bir nedeni vardı "Kuzey".
Ama tekrar gidemezdim, onu tekrar göremezdim çünkü gerçekten kızmıştım.
Ben öyle böyle oyalanırken kapı çaldı, giren ameliyattan çıkmış gibi bir hali olan doktordu. Maske takmış ve şu yeşil kıyafetlerden giymişti. "Eylül hanım sizi acilen ameliyata almalıyız!"
"Ne!?"
"Sizi hemen burdan götürmeliyim , malesef sizi taşıyacak sedyemiz yok bu yüzden beni görevlendirdiler. "dedikten sonra beni kucağına aldı.
"Bırakın beni! Hemşire!"derken gözüm doktorun gözlerine takıldı , bu gözleri nerede görsem tanırdım. Hızlıca doktorun maskesini yüzünden indirdim.
"Kuzey!!!?"
