EROİN

Yaşamak için bir sebep söyleyin.

Kapının durmaksızın çalmasıyla koca popomu kaldırıp kapıya ilerledim tek istediğim biraz rahatlamaktı aslında.Kapıyı açtığımda daha önce görmediğim esmer yeşil gözlü bir kız karşımdaydı,kalbim hızlıca çarpmaya başlamış,karnımdaki kelebeklerse uçuşmaya başlamıştı.Benim aşık olmam bir oyuncak ayının pat diye yere düşmesi kadar kolaydı ancak bu sefer paçayı fena kaptırdım gibi hissettim.Kız korku dolu gözlerle ‘’baban,baban birden bire fenalaşıp yolda bayıldı hastaneye götürdüler,gelmen gerekiyor’’diye söylendi.Bu kız bizim evi nerden biliyordu diye düşündüm ve sonra olaya babam girince hızlıca evden çıktım.

***

Doktor bana doğru geliyordu rengi solmuş ve kötü bir haber verecekmiş gibi bakıyordu –olamaz yoksa babama bir şey mi oldu?- ‘’siz beyefendinin neyi oluyorsunuz?’’diye sordu.’’O-oğluyum,ne oldu, bir sorun mu var, babama bir şey mi oldu?,söylesenize’’dediğim an doktor duraksadı ve başını öne eğdi.’’Hayati durumu tehlikede,böbrekleri alkol nedeniyle iflas etmiş durumda ve yapabileceğimiz hiçbir şey yok, kan örneklerinizdeyse kanınız uyuşmadı,radyolara ve televizyonlara anons yaptık,tek gereken beklemek.’’dedi.Kalp atışlarım durmuş gibiydi beynimin içi allak bullaktı,hiçbir şey düşünemiyordum hayatım gözümün önünden film gibi geçti ve gitti.Dayanacak gücüm kalmamıştı.Kim benim kadar şey yaşamıştı.Hiç kimsem kalmamıştı,sadece boktan bir hayat vardı elimde,kimsesiz,fakir bir çocuktum artık.Gözlerim dolmuştu,avazım çıktığı kadar bağırasım,hıçkıra hıçkıra ağlayasım vardı.Bunca zaman beni sevmeyen,sürekli döven,çalıştıran biri için ağlıyordum.İlk kez.Canım yanıyordu,kalbim sökülürcesine.Birazcık mutluluk,bir avuç sevgi istemiştim Allahtan,o ise bana hiçbir zaman unutmayacağım anılar vermişti.Güçsüzdüm,yaşayacak gücüm kalmamıştı.Dayanacak bir sırt,bir dost,bir akrabam yoktu.Koca dünya’da tektim.Bu hiçte adil değildi.Şimdi ne yapacaktım?.Anneme nasıl bakacaktım,okula nasıl gidecektim.Babam hastanede ve yanında sadece ben varım,elimizden tutacak kim var ki?.O hayata gözlerini yumacaktı belki, ama ben ve annem hayata devam ederken onsuz ve beş parasız devam edecektik.Nereye kadar sürer bu yaşantı.Ne zaman pes ederdik bilmiyorum.Bu kabustan uyanmak için kendimi zorluyordum ama bu kabus değildi,gerçekti.

*DEVAM EDECEK*