Gedichten bundel - Bellence

Kapot

Kapot - Bellence

Je lacht, maar je voelt de traan.

Je rent, maar je denkt aan kruipen.

Je kijk, maar je sluit je ogen.

Je hoort, maar je luistert niet.

Je klimt, maar stiekem val je.

Je springt, maar stiekem daal je.

Je drinkt, maar het is vergif.

Je blijft eten, maar je proeft het niet.

Je gaat naar buiten, maar het boeit je niet.

Je helpt een ander, met je eigen verdriet.

Je kijkt naar buiten, je ziet een tralies.

Waar moet ik heen, waar kan ik schuilen.

Waar blijft mijn lach, wanneer gaat mijn traan.

Kan ik een ander zijn? Misschien iemand zonder pijn?

Kan ik mezelf verlaten, al had ik het al gedaan.

Kan ik mijn lichaam achter laten? En een nieuwe maken.

Tot nu toe werkt niks meer, dus pak ik de trein.

Of eerder, pakt hij mij.