Creepypasty

Clockwork - Twój czas minął

Mała dziewczynka siedziała w swoim pokoju. Jej potargane, brązowe włosy związane były w dwie kitki a orzechowe oczy utkwione w drzwiach. Przytulała mocno do siebie swoją pluszową żyrafę i uważnie wsłuchiwała się w kłótnię swoich rodziców...

-Nigdy nie chciałem mieć żadnych bachorów!-wrzeszczał swoim głębokim głosem ojciec - Jedyne co robią, to bałaganią, wrzeszczą i rysują po ścianach!

Mimo to został przekrzyczany przez matkę dziewczynki.

- Na miłość Boską, to tylko dziecko, David! Co innego ma tutaj robić?!

- Och, odpi^erdol się Marybeth! Nie chcę słuchać Twoich durnych wymówek, było ich już wystarczająco wiele!

- I co chcesz z tym zrobić?

Gdy dziewczynka usłyszała, że ktoś zmierza w stronę jej pokoju jeszcze mocniej przycisnęła do siebie maskotkę. Drzwi zostały brutalnie otworzone, a w korytarzu stanął jej wściekły, otyły ojciec. W jednej ze swoich wielkich dłoni trzymał gruby podręcznik.

- Przestań, David! - krzyknęła matka, ale on zignorował jej łzawe prośby.

Złapał dziewczynkę za ramię, choć kopała i szarpała się przestraszona. Uniósł dłoń z podręcznikiem.

- To za rysowanie po moich jeba^nych ścianach, mała dzi^wko ( ͡° ͜ʖ ͡°)

_______________________________________________________________________________________

Lata później, ta sama mała dziewczynka, znana jako Natalie, ma już siedemnaście lat. Jak zazwyczaj siedziała w swoim pokoju oglądając telewizję. Jej ojciec marudził wciąż i wciąż na kryzys ekonomiczny, który miała w tak głębokim poważaniu, jak to tylko możliwe, więc po prostu dalej podjadała popcorn. Rysowała też obrazek, trochę w klimacie gore, ale lubiła rysować krew. To dawało jej dziwną satysfakcję. Nie przejmowała się wszystkimi pytaniami, które ludzie zadawali jej tonem mówiącym "co jest z tobą nie tak, dziewczyno?!". Już w dzieciństwie zauważyła, że to lubi i po sporej dawce ciężkiej pracy i starań, rysowanie stało się nie tylko jej pasją, ale również talentem. Jednak przede wszystkim był to dla niej sposób na ucieczkę od rzeczywistości.

- Jesteśmy.

Spojrzała na wielki banner szkoły i przeczytała "Instytut Walkera Vill'a dla Młodych Artystów". Westchnęła cierpiętniczo i wyszła z samochodu zarzucając plecak na ramię.

- Nara.- rzuciła zamykając drzwi.

Weszła do szkoły, zagadując po drodze z kilkoma znajomymi, aż wreszcie dotarła na trzecie piętro i odnalazła swoją szafkę. Wyjęła z niej książki i, zdawszy sobie sprawę, że zostało jej tylko kilka minut, pobiegła do klasy. Nauczycielka angielskiego zirytowana oparła się o ławkę Natalie.

- Gdzie jest pani zadanie domowe, panno Ouellette?

Natalie przełknęła ślinę.

- Um... Zapomniałam. Znaczy... Zostało w domu.

Nauczycielka warknęła i wstała.

- Twój czas się kończy, panno Ouellette. Nie zawiedź mnie.

Natalie układała sobie chwilę te słowa w myślach. Z jakiegoś powodu zdawały się ją przeszywać. Zignorowała to i powędrowała na koniec klasy, by wysłuchać lekcji i może przysnąć, ale oczywiście tylko na chwilkę. Później grzebała w swojej szafce, już czwarty raz tego dnia, gdy nagle podszedł jej chłopak Chris.

- Hej, zgadajmy się po szkole, okay?

Uśmiechnęła się do niego uroczo, jednak lekko zdumiona. Nie wiedziała czego się spodziewać. Chris zawsze był takim słodkim chłopakiem.