"Bugün dünyada ne özgürlük var, ne de güvenlik: Zengin olsun yoksul olsun, toplumsal statüsü yüksek ya da alçak olsun, hiçbir insan, dünya üzerinde tek bir köle kalmayana dek güvende değildir."
-Dans Edemeyeceksem Bu Benim Devrimim Değildir, Emma G...
Bölüm şarkıları: Aslı Zeki Güven - Papatya Gibisin. DPR IAN - Welcome To The Show. Tamino - Cigar. DPR IAN - Nerves.
"Bugün dünyada ne özgürlük var, ne de güvenlik: Zengin olsun yoksul olsun, toplumsal statüsü yüksek ya da alçak olsun, hiçbir insan, dünya üzerinde tek bir köle kalmayana dek güvende değildir."
-Dans Edemeyeceksem Bu Benim Devrimim Değildir, Emma Goldman.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☀️
Gece ve gündüz, aydınlık ve karanlık, ay ve güneş, korku ve cesaret, iyilik ve kötülük, aşk ve nefret, güven ve kuşku...
Birbirine zıt yüzlerce kavram, incecik bir pamuk ipliğiyle bağlıydı birbirine. Söylenene göre; biri olmadan, diğeri de var olamazdı. Nefretin varlığından bihaber, sevgi dolu bir dünyada yaşıyor olsaydık şayet; aşk kavramından asla bahsedemezdik. Kuşku olmasaydı ya da, güven var diyebilir miydik?
Ben, Gece'ydim ve karanlık olduğumu da, aya ev sahipliği yaptığımı da biliyor; gündüzün, aydınlığın ve güneşin varlığını da asla inkâr etmiyordum.
İyi miydim, kötü müydüm bilmiyordum. Bana denileni yapıyor, iyi ya da kötü, doğru ya da yanlış olmasıyla ilgilenmiyordum. Bu benim işimdi. Önemli olan yaşamaktı. Ölüm veya yaşam vardı. Biri olmadan diğeri de olmazdı ve ben yaşamak zorundaydım.
Bu gece ise güven de vardı, aşk da. Sanki ikisi ayrılmamak üzere bir olmuş, sıkı sıkıya el ele tutuşmuş ve karşımdaki bedenin gülümsemesine yuva kurmuştu. Ancak aşk, nefret olmadan değil; güven olmadan var olamazdı. Hatalı nokta tam olarak burasıydı. Öyle ya, istisnalar her daim olurdu.
Belime destek olan ele sonsuz bir güven duyuyordum, kendimi rahatlıkla geriye bıraktım. Başımı hafifçe sağa eğerek göğsüne doğru yaklaştım ve ağzımı güvenlik kameralarının görüş alanından kolaylıkla çıkarıp sessizce konuştum. "Saat üç yönünde, yedi kişiler. Dördü silahlı. İkisinin bıçağı var. Soldakinin ayak bileğinde, sağdakinin ise belinde. Siyah takım elbiseli olanlar koruma, gri olanlar güvenlik görevlisi."
Ağır ağır doğruldum. Kulağına yaklaşıp başımı hafifçe pürüzsüz boynuna doğru yatırdım. Şimdi, kör noktadaydım. Bakışlarım hızla etrafta gezinirken sağ elimi omzuna yerleştirip sol ayağımı bir adım ileriye attım. Evden çıkmadan önce sürdüğüm kan kırmızısı rujun ilgi çekici kıldığına emin olduğum dudaklarımın hareketini en aza indirerek fısıldadım. "Arkanda on iki kişi var, sekizi silahlı koruma. Dördü güvenlik, silahları yok."
