Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"aşkın tatlı kokusu sardı etrafımızı, soğuk kan kokularını bastırmak istercesine."
—
🎶[Eden - Suffering For Love]🎶 "sadece seni sevmek, sana dokunmak ve seninle olmak istiyorum."
"sadece seni bırakmak, senden nefret etmek ve seni silmek istiyorum."
"bu aşktan korkuyorum, seni çok seviyorum, seni sevemem..."
uyuşuk ruhumun ilacıydı sanat.
intihara meyilli zihnimin antidepresanı, ya da belki de ölümüme yol açacak boynumdaki ipimdi.
o iplerin üzerinde, uçurumlarda yaşardık ve hepimiz bilirdik, sonu olmayan bu yolculukta hepimiz faniydik.
aynı geminin yolcuları değildik, biz adalara sahip olma uğruna birbirleriyle savaş halinde olan korsanlardan ibarettik. tek gözü siyah bir göz bandı ile kapanmış, basit korsan müsveddeleriydik.
uğruna savaştığımız değerlerin bile önemini umursamayan, açgözlü bir toplumun tohumlarıydık ve temelimizi oluşturan taşların başını, tatminsizlik çekiyordu.
öyle ki içinde yaşadığımız dünyanın bile sonu varken, biz burada sonsuz mutluluğu arayıp dururduk.
bir kaçış, bir kurtuluş ya da bir sığınak arardık ki aç gözümüzün diktelerini değil, açlığından bihaber olduğumuz ruhumuzu doyuramadığımızı fark edebilmeliydik.
kimimiz yalvaran yüreğinin gürültülü çığlıklarını bile duymuyorken, bizler ruh doygunluğuna sahip olmayı kendi ellerimizle itemezdik.
çünkü kim geri getirirdi o uğruna harcadığımız zamanı?
bunca zaman sonunda doygunluğa ulaştıramadığımız ruhumuzu, bizden başka kim besleyebilirdi?
sorgusuz sualsiz bunu yapacak olan sanattı.
uyuşuk ruhumun sanatıydı yazmak, boynuma dolayacağım o ipti dinlemek.
