Hinaplos ko ang mukha niya. He looks dead tired and pale. He said he wants to rest so I gave him time to rest.
He's laying on my lap while sleeping. Tiningala ko ang maamong araw. Nasa silong kami ng puno kaya hindi mainit.
Today is our first month since meeting each other. I wonder if he knows? But if not, it's fine. Ayos lang. It's not important anyways.
I hummed a song and closed my eyes pero agad din na napadilat nang makaramdam ng isang magaang na halik sa labi. Nanlaki ang mata ko at tiningnan si Leo na may matamlay na ngiti.
This past few days, he would always look like this. As if sick. Pero hindi naman. He don't have any fever or coughs. Mukha lang siyang laging pagod at maputla.
Hinaplos ko ang mukha niya.
"Tell me, are you sick?"
"Be my girlfriend."
Naibaba ko ang kamay ko sa kanyang pisngi pero hinabol niya 'yon at binalik sa kanyang labi. He kissed my hand and closed his eyes.
"Then be my wife after..."
"Leo..."
"Give me some time." Pinisil niya ang palad ko bago ako nangungusap na tiningnan. "I'll marry you. But for now, let's have the label for us."
He kissed me again. I responded. But for some reason, I wasn't contented. I feel happy and hurt at the same time. Ang puso ko ay kumikirot habang tinatanggap ang kanyang halik.
"I love you..." He whispered.
Tumulo ang luha ko at hindi sumagot. Mahal na rin kita. Pero hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko.
Leo, wala akong gaanong alam sa'yo. You're Leovin Salazar and you're 26 yrs. old. I met you at the elevator and known you for 1 month.
You hate seafoods and you're afraid of fish. Hindi ka kumakain ng manok dahil nandidiri ka at gusto mo ang sunog na steak.
Instead of ketchup or any other sauce, you dip eggs and hotdogs on vinegar. You love spicy foods and can eat atleast 20 pieces of chili peppers without reacting at all.
You told me you love me just now but why can't I believe you.
"I love you. Gusto kong umalis kasama ka."
"Pero bakit kailangan nating umalis?"
Hindi siya sumagot and once again, the pain trippled. Bakit... Bakit kailangan akong nakatago?
Tulala ako sa sofa ni Drei. Dumiretso ako dito pagkatapos kong makausap si Leo.
I have this gut that... "Drei, kabit ata ako."
Naibuga ni Drei ang mangga na kinakain. Mabilis siyang dumiretso sa'kin at niyugyog ako.
"Putangina naman, Yella?!"
Hinampas hampas niya ang balikat ko habang nanatili naman ako nakatitig sa patay na flat screen TV.
"Hindi pwede! Tangina, sinasabi ko na e! Sinasabi ko na! Hiwalayan mo 'yang gago na 'yan-"
"Hindi ko kaya..."
"YELLA!"
"Drei?"
Parehas kaming napalingon sa pintuan. Papasok ang asawa ni Drei. Kunot ang noo at diretso ang tingin sa maliit na umbok sa tiyan ng asawa.
"Why are you shouting at Yella? And I told you, hindi ka basta basta dapat na nagiging hyper na ganiyan. Think of our child."
"Johnson! Ampunin natin 'to si Yella-"
Tumayo ako at natatawang hinila ang buhok ni Drei bago tiningnan ang asawa.
"Don't mind her, Son. She's delusional."
"Anong delusional?! Hindi ako papayag na kabit ka lang, Yella! Hiwalan mo 'yang gago na 'yan o sisiraan kita sa anak ko habang buhay!"
"Drei!" Saway ng asawa.
Mapakla akong ngumiti at tumango. Tumulo ang luha sa pisngi ko at pareho silang natahimik.
"Tell her how stupid I am at huwag siyang gagaya sa'kin, Drei. Tell her so she won't feel whatever I'm feeling right now..."
"Yella..."
Umiling ako. "It's fine. Aalis muna ako. Uhm, I should cool down..."
Dumiretso ako sa pinto at bago ako tuluyang makalabas ay narinig ko silang nagtatalo.
I wiped my tears and proceeded to the elevator. Tiningnan ko ang mga numero bago nanginginig na pinindot ang 16th floor.
The first day we met, he's off to 16th floor. Why? Sino ang pupuntahan niya do'n? This may sound so obsessive and immature but I want to know!
Ayoko nang nangangapa. Ayoko nang wala akong alam. Ayaw ko na parang nasa dilim ako at hindi makakita ng liwanag. I just want to confirm my guess. At kung hindi, hindi ko na alam. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.
At kung totoo naman ang hula ko... Hindi ko pa rin alam. Hindi ko alam kung bakit pinili kong tumahimik at hindi magtanong sa tuwing naiisipan kong tanungin kung bakit siya papunta sa 16th floor noong unang pagkakataon na makita ko siya.
Maybe because from the very start, I know I'm holding on the cliff that might fall every time. Ayaw kong isipin 'yon dahil ayaw ko siyang pakawalan so I refused to see things broadly. Nakulong ako sa kaisipan na basta kasama ko siya, ayos na ako.
I failed to think rationally. The years I studied was all put to nothing after I met Leo. It's suddenly gone. Isang araw, siya na lang sa akin. Wala nang iba.
The elevator opened and I was hesistant to go out. Malamya kong tiningnan ang labas. Hindi naman ako sigurado pero bakit ayaw ko?
"A-Ayoko..." I cried.
Sumara ang elevator at nagpatuloy lang ako sa pag iyak nang hindi nakakalabas. Napaupo ako sa sakit at lungkot.
Leo, tell me. Should I fight for this love? Should I fight for you?
"Tell me..." I cried more. "Please..."
