ALYA

Bedel

- Evet duruşmaya dönelim sanık Alya Sarsılmaz'ın davasının yönü değişmiştir . Yeni deliller sonucunda cezasının 10 yıl olmasına Kemal Sarsılmaz 'ın uyanması sonucunda duruşmanın tekrar açılmasına karar verilmiştir .

Aldığım cezaya sevinsem mi yoksa üzülsem mi bilmiyordum . Ölmemişti ama benim 10 yılım yaşarken hayrı olmayan bir adam için verilmişti . Vicdanımın rahatlığı vardı üzerimde ,bir yandan cezayı düşünürken bir yandan da onun hala hayatta olmasına seviniyordum . Bilmiyorum içimdeki nefretin merhametimle çatışması beni nereye getirecek ama tek bildiğim burdan çıkmam için onun yaşaması gerekiyordu.

Arkada, cezayı duyar duymaz ağlayan annemin hıçkırıklarına döndüm . İçim öyle parçalanmıştı ki meleğim birtanem benim , her şeyden habersiz bir şekilde bana bakıyordu . Fatih canımın içi elinden bir şey gelmediği için öfkeliydi .

Mahkeme salonundan çıkıp araca doğru gidiyorduk yanımda ki görevlilerle ; annemin sesi ,meleğin abla deyişi kalbimdeki sızıyı dindirmez oldu . Yüreğimdeki acı bedenime ağır gelmişti kaldıramıyordum . Koluma giren görevliye bakıp '' ne olur son kez aileme veda edeyim ne olur . Anneme son kez sarılayım , ağlamaktan perişan oldular görmüyor musunuz ? Allah rızası için bir kez sarılayım kokusunu çekeyim içime .

- Tamam ama hızlı olun
- Çok teşekkür ederim .

Ellerimdeki kelepçeyle arkamı dönüp anneme sarıldım mis kokusunu çektim içime , bana sarılışı öyle şevkatliydi ki bırakmak , kopmak istemedim .

- Annem , nefesim sen canını sıkma ne olur üzülme gözünü seveyim . Dayanamam anne buna dayanamam değil 10 yıl 20 yıl verseler senin gözyaşın daha ağır gelir . Önce Allah'a sonra birbirinize emanetsiniz . Kimseye ezdirmeyin kendinizi sen bu dünyanın en güzel yürekli annesisin .

- Kınalı kuzum , ilk göz ağrım sen bizi düşünme orada kendine iyi bak çok az kalacaksın annem seni oradan çıkaracağım söz veriyorum yavrum . Seni orda bırakmam annem bırakmam her ziyarette geleceğim bir gün beraber döneceğiz evimize, unutma ilk göz ağrım unutma .

Gözyaşlarıma hakim olamıyordum ,ağlamaktan başka ne yapabilirdim ki elimden ne gelebilirdi . Fatihime sarıldım kaskatı kesilmiş vücudu gevişedi kollarımda , meleğime sarıldım son olarak. Bana öyle bir bakıyordu ki ,canımdan can kopuyordu . Zamanı gelmişti aileme son bakışımdı hepsine baktım tek tek yüzlerini ezberlemek ister gibi sanki son görüşüm olacakmış gibi daha sonra meleğimde takıldı gözlerim elindeki bebeğe sıkıca sarılmış gülümseyerek bakıyordu bana keşke dünyayı çocuklar yönetse o zaman kimsenin canı yanmaz , yakmak isteyenlerse cezasını bulurdu .

Son kez sarıldım meleğime dayanamadım bana bakışına kocaman öptüm onun gibi ,

- Meleğim , birtanem benim annemizi üzmek yok tamam mı ?
- Tamam ama ablacık sen nereye gidiyorsun , neden almıyorsun beni de .
- Ben okula gidiyorum ablacım biliyorsun öğretmen olmam için çok çalışmam gerek . Hem sana okulum için çok uzaklara gitmem gerekebilir demiştim ya işte şimdi gidiyorum ama geleceğim ablacım sizin için .
- Ama neden bu abiler geliyor seninle neden biz gelemiyoruz . Söz vermiştin bana alacaktın yanına bizi tutmadın sözünü ablacık .
- Sözüm söz ablacım , ablalar verdiği sözü tutar gül tanem benim . Ama sözümü tutmam biraz uzun sürecek ablacım ama sözümü tutmak için çok çalışıcam inşallah . Meleğim sen dualarını eksik etme ailemizden , biliyorsun ki Allah küçüklerin dualarını kabul eder .
- Tamam ablacık çok çok dua edeceğim ki sen hemen gelip bizi babamın elinden kurtar , seni çok seviyorum ablacık çabuk git çabuk gel . Annemi de hiç üzmeyeceğim söz veriyorum sende sözünü unutma ...

Meleğimden ayrılmak en zor olanıydı benim için ;ceza infaz kurumuyla birlikte mahkum arabasına binip mahkeme bahçesinden ayrıldık . Arabanın küçük camından son kez bakmıştım aileme. meleğim o güzel badem gözleriyle bakıyordu bana ,annem ağlamaktan mahvolmuştu . Fatih ise en kötüsüydü gözlerini bir an olsun ayırmadı gözlerimden . Meleğim yanından ayırmadığı bez bebeğini bana vermişti . Gittiğim yerde korkmayayım diye , canımın içi . Nefesim kesiliyordu bu koca dünya bana dar geliyordu .

Aklıma mahkemede şahitlik yapan ailem geldi tüm akrabalarım kör olmuştu doğruya ama ailem bir an olsun bırakmamıştı beni. Meleğim'in söyledikleri beni o kadar etkilemişti ki o görmesin diye uğraşırken her şeyi bizden fazla biliyormuş , bunu daha iyi anlamıştım . Biz onu değil de o bizi koruyormuş meğersem söylediklerine mi yansın yüreğim , bunların gerçek olmasına mı ?