Dur Durak Bilmez |Yarı Texting|

- ü ç -

Harika shopumla(!) Miraç ve Gizem'i birleştirdimm🐞
Mutlu günler diliyorum 🦋

💬

Hayat ne değişik bir süreçti? Çoğu zaman güldüren şeyler gün geliyor boğazına düğüm oluyordu. En yakınların birer düşmana dönüyor, hiç tanımadığın insanlar vazgeçilmez geliyordu. Mutlak doğru yoktu, anlık veriler vardı. İki bilinmeyenli bir denklemde yaşıyorduk. Değişkenlere verdiğin değerler sonuca ulaştırıyordu. Kesinlik yoktu.

İki yıl öncesine kadar takvimler bu günü,  17 nisanı, gösterdiğinde içimizde tarifsiz bir huzur olurdu. Kendimi bildim bileli bu günü uslu bir kız olarak geçirmeye çabalardım. Annemin doğum günüydü ve ben en çok da annemi doğum günlerinde üzmek istemezdim. Aşağı mahallenin parkında ekili güllerden gizlice bir kaç dal aşırır anneme dünyanın en değerli hediyesini veriyormuşcasına böbürlenirdim. Oysa şimdi eminim ki annemi doğum gününde en çok biz üzüyorduk. O evlatları yanında olmadan yeni yaşına girmek zorunda kalan bir anneydi. Tek suçu başka bir anneyi evladından ayırma çabasıydı (!)

Eski mutlu günleri hatırladıkça küslüğü bitirmek adına adım atmak istiyordum ancak çok geçmeden gerçekler yüzüme çarpıyordu. Mutlu günlerin bitmesine onlar sebep olmuştu. Ablamı en zor zamanında bebeği ve kendileri arasında seçim yapmak zorunda bırakmışlardı. Kızlarının her daim yanında olmak zor gelmişti onlara. Şimdiyse biz mutlu günlerine ortak olmak istemiyorduk.

Eskiden kalbimde kuşlar uçurtan tarih, bu gün boğazıma kör düğüm atıyordu.

Ablam, uyandı uyanalı sıradan bir gün gibi davranıyordu. Kızıyla oyunlar oynuyor, bir yandan da ortalığı temizliyordu.

Bu gün misafirlerimiz gelecekti. Üç hafta önce ablam ve Nevin teyzenin kızı Mehir özel derse başlamışlardı. Haftada iki gün ikişer saat ders yapıyorlardı. Bu gün yine Mehir'in dersi vardı. Müzeyyen teyzeyle Nevin teyzeyi tanıştırmak için Nevin teyzeyi de davet etmiştim. Normal ders saatinden iki üç saat önce burada olacaklardı.

Şimdi onlara ikram etmek için mutfağa girip kollarımı sıvamıştım. Üç çeşit yapmayı düşünüyordum. İkisi bitmişti. Hazır yufkadan patatesli börek sarmış, çalıştığım kafenin aşçısı Gülin abladan öğrendiğim çikolata parçalı kurabiyeleri pişirmiştim. Müzzeyen teyze akşamdan kek yapacağının haberini verdiği için son olarak makarna salatası yapmayı düşünüyordum.

Tencereye suyu koyarak ocağın üstüne yerleştirdim. Su kaynayana kadar lavabonun içini doldurmuş bulaşıkları yıkadım. Ev işleriyle ilgilenmeyi, yemek yapmayı, mutfakta zaman geçirmeyi seviyordum. Evin bu tür işlerini ben üstlenmiştim. Ablam da boş zamanlarında yapıyordu ancak ben onun yalnızca kızıyla ilgilenmesini istiyordum. Anka, benim küçük meleğim, baba sevgisinden mahrum büyümek zorunda kalan bir bebekti. Ablam bu sevgi eksikliğini annesi olarak en aza indirgeyebilecek kişiydi. Bu nedenle bütün zamanını kızına ayırsın, sevdiği adamın acısını kızıyla unutsun; anka babasızlığı annesiyle yensin istiyordum.

Mutfaktaki işlerimi düşünceler eşliğinde bitirerek ablamın odasına gittim. Evin işlerini halletmiş, ana kız yatakta keyif yapıyorlardı.

Saate baktığımda gelmelerine daha iki saatten fazla vardı. Rahatça minik ailemin tatlı üyelerinin yanına devrildim. Beni görünce emekleyerek üzerime çıkan yiğenim emziğinin sapından tutarak ağzından çıkardı. Emziğinden ve ağızından sünen salyası boynuma aksa bile midem bulanmadı. Zaten nasıl bulansın ki? Onun her zerresini ayrı seviyordum. Eğer benim yeğenime duyduğum sevgi bu kadar büyükse, ablamın kızına duyduğu sevgi ne denli büyüktür? Tahmin dahi edemiyordum. Eğer bir gün anne olursam çocuğumu Anka'dan daha çok sevebilir miydim?