Now That I've Found You 2. /\ Martin Garrix

2.18

Even credits naar de column in de Glamour (nº3 2021) van Yuki Kempees, want deze tekst over het bevallingsverhaal komt bijna letterlijk hiervan. Ik zag dit zo voor me in dit verhaal, dat ik het wel moest overtypen!

Martijn

"Alles gaat mis, wat de fuck." Het was het laatste Whatsappje dat ik naar mijn ouders stuurde. Mijn ouders weten altijd alles en geven altijd goede raad. Zij hebben altijd al hun handen vol gehad aan 2 kinderen: Laura en ik. En ik krijg er nu een derde bij. Een tijd lang hebben ze mij klaargestoomd om het hectische ouderschap te kunnen handelen. Ik heb inmiddels al 2 jongens, maar nu krijg ik ook mijn eerste dochtertje. Dat is schijnbaar heel anders dan een zoontje en mijn ouders hebben me dan ook goed voorbereid. Vooral om te genieten wanneer je, na 9 maanden, je bloedeigen kindje eindelijk in je armen krijgt. Lief, teder en huilend. Want volgens mama huilde Laura veel meer dan ik. Maar dat is Laura hé. Het is nu eindelijk tijd om kennis te maken met mijn bloed eigen meisje. Het gevoel is onbeschrijfelijk. Ik heb dit al 2 keer mogen meemaken, maar telkens voelt het als een eerste keer. En die 2 keer met de jongens gingen super snel. Bij Noud haalden we nog maar net het ziekenhuis. Maar deze bevalling duurde langer dan verwacht. Dan gehoopt. En vooral: veel langer dan goed was voor moeder en kind. Weeënopwekkers, ruggenprikken, infusen en vooral: urenlang pijnlijke, onregelmatige weeën doorstaan totdat de ontsluiting eindelijk naar die 10 centimeter kroop. 36 uur nadat de vliezen waren gebroken was daar dan eindelijk het moment: persen! Maar hoe Sarah ook perste: er gebeurde niks. Dan een vacuümpomp, niks. Grotere vacuümpomp, wéér niks. Ik zag de krachten van Sarah sneller wegvloeien dan de batterij van mijn iPhone. Ik hoorde hoe de hartslag van de baby wegviel en weer terugkwam, om weer weg te vallen en weer terug te komen. "Maak de OK klaar," hoorde ik de artsen roepen. Voordat ik het wist, rende ik door de gangen van het ziekenhuis aan het bed van mijn vrouw. Ik voelde niks anders dan blinde paniek. Alsof ik in Grey's Anatomy terecht was gekomen. En ik haat Grey's Anatomy. Een spoedkeizersnede was de laatste oplossing en omdat de baby zo klem zat, ging die ook niet soepel.

Toen de baby kwam, kon ik Sarah nog snel een kus geven voordat ik mezelf terugvond in een donkere kamer met een huilende baby en een semi-paniekaanval. "Die baby moet naar haar moeder," zuchtte ik tegen de verpleegkundige.

Iets later stond ik naast Sarah. Ik gaf haar onze baby en zag hoe haar gezicht veranderde, alsof alles veranderde. Alsof ze niet zojuist een uitputtingsslag had moeten doorstaan en een zware buikoperatie had ondergaan. Ik pakte mijn telefoon om een foto te maken, daarna open ik de groepsapp vol ongeruste berichten: "Alles is goed," typ ik naar m'n familie, "en als je je ooit afvraagt wie het sterke geslacht is, dan weet ik het antwoord."

~

Ik kom naast Sarah zitten en pak haar linkerhand vast. Haar rechterhand is nog verbonden aan het infuus. Onze kleine meid ligt rustig te slapen op Sarah en ik druk een aantal kleine kusjes op Sarah's hand. "Je wilt niet weten hoe trots ik op jou ben! Hoe jij hebt doorgezet en hebt gevochten voor het leven van ons kindje is echt een wonder en daar heb ik ook zoveel respect voor. Ik kon er echt bijna niet meer tegen. Het liefst wilde ik het van je overnemen," zeg ik vanuit het diepste van mijn hart. Ze glimlacht en er rolt een traan over Sarah's wang. "Hé schatje, laat alles maar even gaan. Het moet ook echt heftig voor jou zijn geweest. De bevalling heeft al je energie opgevreten," zeg ik terwijl ik Sarah omhels. Ik heb zelf ook een brok in mijn keel en kan mijn tranen amper in bedwang houden. "Jij hebt alles moeten aanzien, voor jou is het ook niet niks geweest. Ik had fysiek veel te lijden, maar jij mentaal," zegt Sarah tijdens onze knuffel. In stilte houden we elkaar vast. Onze aanrakingen laten ons weer dichter bij elkaar komen. Af en toe een klein babygeluidje vult de stilte op. De kille ziekenhuiskamer kleurt zich met een en al liefde voor elkaar. "Nu zijn we ook nog ouders van een dochter," fluister ik in Sarah's oor, gevolgd door een kus. "En wat is ze prachtig," zegt Sarah met fonkelende ogen. Samen kijken we naar onze dochter. "Onze Hannah Ivy Garritsen," vult Sarah aan.

★

Martingarrix en Sarahgarritsen

Liked by Lauramgarritsen, Mennobarkk and 2.5M others

Hello world! I'm Hannah Ivy Garritsen. Nice to meet you💓
———
Marleenemke OMG!! Hi Hannah, wil jij mijn bestie worden??😍

Louisvanbaar Wat een knappe dochter! Gefeliciteerd beiden🩷

Garrixnews Such a beautiful name! Congrats!!

———