{Gelecekten Bir Çağrı} //Bakudeku Hikaye//(Omegaverse)

~19~(Özür Dilerim Ailem..)

İzuka Bakugou Ağzından;

-"Günaydın civciv."

-"Günaydın Katsuki-san"

Geç kalkmıştım. Bugün o gündü. Öleceğim gün.

En son beni karakola götürdüler. Orada kimsenin bilmediği, sadece benim ve oradaki bir kaç kişinin bilmesi gereken bir kaç şey oldu. O olaydan sonra 2 hafta geçti. 2 ay 3 haftadır bu zamandaydık. Normalde 1 haftamız daha olması gerekirdi. Ancak ben bu süreci hızlandırmıştım. Durumu babamlara açıklamadığım için nasıl açıklamam, ne demem gerektiğini düşünüyordum. Onlara yaşadıklarımı zaten videoya çekip bir flashbelleğe koymuştum. Onların yüzüne bakıp 'Ben bugün öleceğim' diyemezdim heralde. Aklıma ise bahane gelmiyordu. Biraz fazla düşünmüş olacağım ki Katzuki beni dürttü.

-"İyi misin İzu?"

-"İyiyim. Yok birşey, dalmışım."

Kahvaltıya devam ettik. Ara sıra Babamların bize baktığını farkediyordum. Özellikle annem. Bizim durumumuzu bildiği için sürekli endişeleniyordur eminim ki.

Kahvaltı bittikten sonra sofrayı kaldırdık. Şimdi ise salonda oturmuş boş boş televizyona bakıyorduk. Benim kafam hala doluydu tabi. Sonra aklıma güzel bir fikir geldi.

-"Katsuki, İzuku." İkiside bana bakınca sözüme devam ettim.

-"Bugün arkadaşlarınızı çağırabilir miyiz?" Babamın birşey demesine izin vermeden annem:

-"Harika fikir İzuka! Ben Minaya haber veriyim o diğerlerini toplar zaten! Hemen gelirim!" Diyerek odasına -telefonunu almaya- koşmaya başladı.

Babamsa klasik 'Tch' sesini çıkararak önüne döndü. Katzuki bana anlamamış gözlerle bakıyordu. Onun hiçbir şeyden haberi yoktu zaten.. Söyleyecek cesareti bulamamışdım.

˙Akşam˙

Yer de minderler üzerinde oturuyorduk çoğumuz. Bazıları yer yok diye koltuğa oturmuştu. Yanımda oturan Katzuki'yi biraz dürtüp bana bakmasını sağladım. Sonra kulağına eğilip:"Balkona çık birşey konuşacağız." Dedim. Kafasını hafifçe sallayıp onayladı. Sonra yerinden kalkıp mutfağa doğru ilerledi. (Balkon mutfakta bu yüzden mutfağa gidiyor.)

-"İzuka nereye?"

-"Katzuki ye bakıp gelicem. Siz rahatsız olmayın."

-"Tamam çabuk gelin. Tamam mı?"

-"Tabi.."Asla geri gelmeyeceğiz anne..

Katzuki 'nin yanına geldim. Sadece bir kaç dakika.. bir kaç dakika içinde olucaktı herşey. Katzuki bana bakıyordu. Bense aya bakıyordum. Katzuki de benim gibi ayı izlemeye başladı. Ayın önündeki bulutlar yavaş yavaş çekildi. O an başladı herşey. Vücutlarımız parlamaya, etrafta minik minik parlayan tozlar uçuşmaya başladı. Katzuki bana döndü ve;

-"Ölüyor muyuz?" Diye sordu.

Cevap vermedim. Benden daha uzundu, bende onun boynuna uzandım ve sarıldım. O da ellerini benim belime koydu, kafasını boynuma doğru eğdi.

İkimizde birbirimize sımsıkı sarılıyorduk. Bizi sadece bu sıcak tutuyordu. Acısız bir şekilde vücutlarımız yok oldu, ve son nefeslerimizi verdik..

Yazarın Ağzından;

"İZUKA! KATZUKİ! NEREDESİNİZ!? LÜTFEN KORKUTUYORSUNUZ BİZİ!!"

Yeşil saçlı oğlan evde her yere bakarak kayıp kardeşleri arıyordu. Sadece o da değil. Kendi evlerinde arkadaşları ile buluşmuşlardı. Ama nedeni bilinmez iki çocuk bir anda ortadan kaybolmuştu. İstemsizce kötü şeyler düşünüyordu yeşil saçlı.