Zawgyi
" ေမေမ..."
အသိစိတ္မဲ့ေနတဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္ကာျပံဳးျပလာတဲ့ အေမက ဘယ္သူကိုမွမမွတ္မိသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ကိုၾကည့္တဲ့မ်က္၀န္းေတြထဲမွာေတာ့ အရင္လိုတအားခ်စ္ခဲ့တဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြက႐ွိေနတံုးပဲ...။
လက္ေသးေသးေလးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ရင္းခပ္ဖြဖြနမ္း႐ိႈက္ေတာ့ ေမေမကဆံႏြယ္ေတြထဲလက္ထိုးဖြကာျပံဳးျပျပန္သည္....။" အန္တီကမမွတ္မိဘူးသားရဲ႕...သားကဘယ္သူလဲ..."
" Sunghoonေလ....သားကsunghoon...ေမေမရဲ႕သားေလ..."
" သား....."
အတိတ္ေမ့ေရာဂါ.....ဦးေႏွာက္အာရံုေၾကာဆဲလ္ေတြပ်က္စီးပီး တေျဖးေျဖးနဲ႔ေလာကႀကီးမွာ႐ွိသမ်ွအရာေတြကိုေမ့ေပ်ာက္ေစႏိုင္သည့္ေရာဂါ...။
ေစာေစာစီးစီးေဆးကုခဲ့ရင္ ပံုမွန္လိုေနႏိုင္မွာေပမဲ့ ေက်ာင္းစ႐ိတ္ေတြသာ႐ုန္းကန္ကာ႐ွာေဖြေပးေနရင္း အခ်ိန္လြန္ကာမွသိခြင့္ရခဲ့သည္...။
အခုဆို အာရံုေၾကာဆဲလ္ေတြေၾကာင့္ လမ္းေလ်ာက္ဖို႔ခက္ခဲတဲ့ထိပင္...။အဆိုးဆံုးအေျခအေနကိုေရာက္ဖို႔လက္တကမ္းအလိုသာလိုေတာ့သည္.....။ပါးျပင္ေပၚစီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုေမေမ့လက္နဲ႔ခပ္ဖြဖြသုတ္ေပးေနေပမဲ့ အဆက္မျပတ္စီးက်ေနဆဲ...။
ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ရက္စက္တဲ့ေလာကႀကီးျဖစ္ေနရသလဲ..
မတရားဘူးမဟုတ္လား......ေကာင္းမြန္စြာနဲ႔ဆင္းရဲဒုကၡေတြခံကာေနထိုင္ခဲ့ပီးမွ အဆံုးသတ္ရလဒ္မွာ ဦးေႏွာက္ေသဆံုးႏိုင္တဲ့ထိဆိုးရြားေနသည္....။ေဆးရံုထဲကထြက္လာပီး ပင္ပန္းေနတဲ့စိတ္ေတြကိုအနားခဏေပးဖို႔
စက္ဘီးကိုခပ္ေျဖးေျဖးနင္းရင္း ျမစ္ေဘးကိုဦးတည္လိုက္သည္....။
လူအလာနည္းပါးတဲ့ျမစ္ေဘးက ပန္းျခံရဲ႕တစ္ေနရာ....။
က်ဴပင္ေတြေပါက္ေနကာ လမ္းရယ္လို႔ေသခ်ာမ႐ွိေပမဲ့ အဆံုးနားက သစ္ပင္ခပ္ႀကီးႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ခံုေလးတစ္ခံုထဲသီးသန္႔႐ွိသည္...။
YOU ARE READING
𝑬𝒏𝒅𝒍𝒆𝒔𝒔 // 02𝒛
Fanfiction- C o m p l e t e d - ချစ်ခြင်းတွေရှိတယ် မင်းရယ် ကိုယ်ရယ် သူရယ်