Embrace the Rain | Barkada Series #1

I.

I was trembling in fear. I was in front of our house. This will be a hell again. I open it and saw nothing but my 2 little siblings. I hug them and it ease my tension.

"Bakit ngayon ka lang?" Mom directly walking towards me. She was angry again.

"May tinapos lang po akong requirements sa school mom"

"Huwag mo akong tinatawag na mom dahil wala ka pang napapatunayan sa akin" yun na naman ang salita niyang paulit-ulit na sinasabi niya.

"Opo. Umakyak muna po ako dahil iaayos ko pa ang mga gamit ko para bukas po" umakyat na ako at sinama ang dalawa kong kapatid. Mas okay nang sa kanila ako umiyak ng harap-harapan kesa naman sa aking ina na sasabihin rin na hindi nakakatulong ang pag-iyak mo. Kung ganyan lang ginagawa mo hindi ako naaawa sayo.

It was sweet whenever Justin, my little brother, talk kase hindi pa kasi maliwanag ang mga sinasabi niya. Pero ng sabihin niyang I love you kuya doon na ako nahinaan at umiyak pa lalo.

Si kuya kase yung mas mahal ni Mom. Hindi ko alam kase lahat ng kakilala niya siya lang ang ipinapakilala kahit nandoon naman ako. Ganun kasi si mama. Si kuya palagi ang naghihingi ng tawad sa akin kahit hindi naman niya kasalanan. Kahit noong graduation ko ng Grade 10 at si kuya ng Grade 12, mas pinili pa rin ni Mom na si kuya ang sasabitan niya ng medalya kahit bronze lang sa kanya at silver sa akin. Naaawa na ako sa sarili ko dahil sa mga nangyayari sa akin. Hindi ko naman ginusto ang mabuhay.

Bumukas ang pinto ko at pumasok si kuya. "Okay ka lang Vin? Narinig ko kanina si Mom na galit ang boses niya."

"I'm okay kuya." I smiled but kuya hug me. "I'll just take these two kids here. Dito na sila matutulog at gagawin ko pa requirements ko." sabi ko sa kanya at hinalikan ako sa noo.

"Kain muna tayo sa baba. Gagawin mo niyan mamaya kapag tapos kanang kumain, Okay? Sige ka magtatampo ako sayo kapag hindi ka sumunod sa akin" alam niya kasi na ayokong kumain sa baba lalo na nandito si Mom. Sermon na naman ang gagawin niya. Sumunod na ako sa kanila.

Nadatnan ko si Mom na nasa hapagkainan. Agad akong umupo sa tabi ni kuya. Pumunta naman ang dalawa sa tabi ni Mom. Tahimik akong kumakain ng tumikhim si Mom.

"Kamusta naman ang pag-aaral mo Khalid?" masayang bati ni Mom kay kuya kahit minsan ay naiilang na si kuya sa kanya.

"Okay naman po Mom. Dos lang po ang pinakamababa sa akin." Wala na akong imik dahil siguradong tustado ako kapag nagsalita naman siya.

"Eh ikaw Khal, barkada na naman ba ang inaatupag mo? Ganyan ka naman eh. Mas inuuna mo sarili mo kesa sa pag-aaral mo. Bakit hindi ka gumaya sa kuya mo na alam niyang isakripisyo ang pag-aaral niy-"

"Mom nasa hapagkainan tayo. Nag-aaral naman siya eh. Bakit parating pinapagalitan niyo siya at hinuhusgahan parati?"

"Bakit hindi ba? Mas inuuna niya ang pagbabarkada kesa sa pag-aaral niya. Napapariwara na ata siya dahil sa mga kaibigan ni-" natigilan si Mom sa pagsasalita dahil nalaglag ang kutsara ko sa sahig.

Tumayo siya at agad na pumunta siya sa akin.Hindi na ako nagulat ng dumampi ang balat ng kamay niya sa aking pisngi. Palagi naman na ganito ang nangyayari sa akin gabi-gabi.

"Kung nagdadabog ka umalis ka dahil matagal na akong walang pakialam sa iyo. The door is open for you to leave." gusto ng mata ko ang umiyak kaso pinipigilan ng aking damdamin.

Wala na akong nagawa kundi ang pumunta nalang sa kwarto ko at doon ko nalang ibuhos ang pagkahapdi ng aking pisngi. I look at the mirror when I saw blood on the side of my lips.

"Huwag ka munang bibitaw ha? Kahit masakit kakayanin mo okay?" I touch my cheeks saying those words. Ako lang kasi ang nakakapagpaangat ng loob ko upang magpatuloy muli.