Yani gerçekten beni önemsiyordu. Gözlerim tekrardan dolmaya başladı, gittim ve ona sarıldım.
Rahatlamış gibi görünüyordu, kafasındaki tacı alıp benim kafama takarken
"Sende daha güzel durdu" dedi
Ona bağırdığım için mahcup olmuştum, niyeti iyiydi. Bana dönerek.
"Bana bir isim verebilirmisin?" dedi.
"Senin ismin yokmu?" dedim kısık bir sesle
"Aslında sen benimle konuşan ilk insansın, insanlar beni hep görünmez yerine koyar. Herkes sanki hiç var olmamışım gibi sanki tüm dünyadan soyutlanmışım gibi davranıyor, bu yüzden bir isim ihtiyacı duymadım kimse bana seslenmek için nefesini bile harcamazken, bir isme neden ihtiyacım olsunki..."
Ve devam etti
"Artık sen varsın"
Ona acımıştım sanki yara içinde olmasına rağmen, benim küçük kesiklerimi kapatmaya çalışıyor gibiydi~
------------------------------------
Görünmez olmak... Sen kendi varlığını bilirsin fakat kimse senin varlığını hissedemez, sesini duyamaz tıpkı sessiz bir çığlık gibi...
------------------------------------
O da yanlızdı, o da
Ona sıradışı bir isim bulmak istiyordum. O diğer insanlar gibi olsun istiyordum. O sırada aniden aklıma bir isim geldi.
"Sanırım sana bir isim buldum!"dedim.
Heyecanla bana bakıyordu, ben ise hâlâ zar zor nefes alıyordum.
Sevinçli bir sesle
"İsmim nedir acaba çok heyecanlıyım!!" dedi.
Onun hayatıyla ilgili neler yaşadığıyla ilgili hiçbir fikrim yoktu, ama onu çok sevmiştim, çünkü sahip olduğum tek şey o...
Hafifçe kulağına yaklaştım, sevinçle beni bekliyordu. Titreyen sesimle fısıldadım...
"Zedya~~"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayali Arkadaşım
Mystère / ThrillerAida şizofreni olan bir kızdır ve onun tek arkadaşı onun hayal gücünden ibarettir... Bu benim ilk hikayemdir tamamen kendi kurgumdur çalıntı değildir. Umarım severek okursunuz^^
