𝘳ꫀᥴꫝꫀ𝘳ᥴꫝꫀ/•KTᕼ

5\•Body

"𝐵𝑒𝑑𝑒𝑛"

02/10/2012:

[𝑆𝑜𝑜𝑗𝑖𝑛]

Çocukluğumdan beri hastahane kokularından nefret ederdim ve sanki inadına yapıyorlarmış gibi beni bu dört duvar arasına tıkmışlardı. Delilik. Evet akıl hastahanesine yatan ben bunu delilik buluyordum, ne ironi ama... Sonunda çıkış günümdü ve beni almaya gelen ailemi beklemek zorundaymışım. Ne mutlu bana.

Kapının önünde Eun Mi hemşire ile dururken birşeylerden bahsediyordu ama açıkcası hiç mi hiç umrumda değildi. Hakkını yiyemezdim üstümde emeği vardı, diğer hemşireler beni çekemezken o bana ılımlı davranmış, hatta ve hatta benim şizofren olmadığımı bile söylemişti ama bunun kendi görüşü olduğunu da belirtmişti. O yüzden üstümde ki emeği için o'nu dinliyormuş gibi yapıyor sorularına evet anlamında kafamı sallıyordum.

"Evet Soojin aileni göreceğin için mutlu musun?"

"Ne?"

"Diyorum ki aileni göreceğin için mutlu musun?"

Dediği şey ile yüzüne ciddice bakıp düşündüm. Aslında düşünmeme gerek yoktu fakat yine de düşündüm; mutlu muydum? Belki eskiden olsa evet derdim ama beni buraya tıktıklarından sonra verebileceğim tek cevap kesinlikle hayır olur.

"Hayır."

Kısa ve net cevabımdan sonra önüme dönüp gelecek olan ailemi bekledim. On dakika sonra kapının önünde tanımadığım araba durunca şaşırdım, çünkü ailemin arabası hatırladığım kadarıyla gri ve farklı bir modeldi. Değiştirmiş olmalılardı onca geçen yıl boyunca.

"Kızım!"

Arabadan inen annem koşturarak üstüme atlayınca, evet atlayınca sendelemiştim ama son dakika dengemi sağlayıp düşme riskinden kurtulmuştum. Annem abartılı sarılışına karşılık vermediğimi anladığında bozuntuya vermeden geri çekilip beni ne kadar özlediği ile ilgili bir ton şey anlatmıştı.

"Bitti mi?" Cevabıma her ne kadar üzülse de bozuntuya vermeyerek beni arabada beklediğini söyledikten sonra  babamla baş başa bırakmıştı beni.

"Kızım? Ne kadar büyümüşsün böyle... Tanrım çok özledim seni. Neden hiç ziyaretlerimi kabul etmedin? Senin için çok endişelendim."

Babamın bana sıkıca sarılarak kurduğu uzun cümleye karşılık göz devirdim sadece. Babamı annemden daha çok seviyordum. Düşüncelerimden sıyrılıp, her ne kadar ikisine de kırgın ve sinirli olsam da aile sevgisine aç olduğumdan; sarılmasına karşılık vermesem de, kafamı babamın omzuna gömdüm. Ne kadar özlemiştim o'nu... Babamı her daim daha çok sevmiştim ve o'nun bile benim buraya tıkmalarına izin vermesi beni en çok sarsan şey olmuştu.

Kendime gelip geri çekildiğimde babam anlayısla gözüme bakmış Eun Mi hemşireye teşekkür edip içinde az eşyam olan çantamı arabaya götürmüştü. Ben de son olarak Eun Mi hemşireye dönüp teşekkür edip arabaya binmiştim.

-                                                                       -

Eve geldiğimiz anda annem ile babam bana bir sürprizleri olduğunu söylediklerinde şaşırmış bir şekilde ne olduğunu sormuştum. Onlar ise odama bakmamı söylemişlerdi. Odama annem babam ile beraber çıktığımızda cidden ne olduğunu merak etmiştim...