It Started With An Accident Kiss (Love Academy Series 03)

CHAPTER 04

CHAPTER 04   | Voice |

"Yeih, sana all my pa-flowers!"

"Jayda, tanggapin mo na!"

Some boys and my friends cheered when they saw me giving the flower to Jayda for the dare. Hindi ko alam bakit nagti-tilhian sila eh alam naman nilang dare lang 'to.

Wala ng nagawa si, Jayda kun'di tanggapin ang bulaklak na inabot ko. Hindi ko na 'to pwedeng bawiin, mas lalong nakakahiya ngayong marami ang nakatingin sa'min. Wala siyang reaksyon pagkatapos niyang makuha ang bulaklak sa'kin, nilampasan niya lang ako at hindi ko na alam saan siya papunta.

"Uy ano 'yan!" Sumigaw si kuya Mike pero may bahid nang pang-aasar ang boses niya. Kumunot naman ang noo ko, biglang nag-iba ang mood ko sa nangyari. Nang magtagpo ang mata namin ni, kuya ay nakangising aso na siya, irap ang sinukli ko bago tamad na bumalik sa grupo ko.

Lian and Rose got curious with Jayda's reaction, bakit daw tila wala lang ang binigay ko kay, Jayda. Ako naman ay nanatili na lang tahimik sa tabi, nawalan na rin ako nang gana maglaro.

What I did earlier was rude, binigay niya 'yung bulaklak kanina tapos e -babalik ko? Isang malaking insulto 'yon sa part niya! Sa mata ng mga nakakita ayos lang dahil wala silang alam, kabaliktaran naman ang nararamdaman ko para sa ginawa kanina.

Pagkatapos pag-isipan ang nangyari ay pinili ko na lang linisin ang konsensya ko. Jayda giving me a flower is not that big deal right? Maybe hindi talaga niya kalooban na magbigay ng bulaklak sa'kin kanina sa stage, maybe napag-utosan lang siyang e-escort at bigyan ng bulaklak ang sino mang mananalo. Yeah, ganu'n lang 'yon kaya walang big deal doon kung ibalik ko man ang bulaklak.

At bakit naman ako bibigyan ni, Jayda ng bulaklak aber, we're not even close! Kaya sure akong napag-utosan lang siya ng organizer ng pageant.

Pagkatapos ng araw na 'yon everything went back to normal.

It's been two weeks since the pageant happened, but for me fresh pa rin ang pagkapanalo ko parang kahapon lang naganap ang lahat. Ganito talaga 'pag masaya ka, sobrang bilis lang ng mga araw.

So far tama naman ako na hindi big deal 'yung nangyari tungkol sa dare noong nakaraan. Minsan ko lang makita si, Jayda sa school at isang beses siyang nakapunta sa'min noong gumawa sila ng project ni, kuya, classmates kasi sila. Walang nagbago kaya alam kong walang mali.

My most hated month came, September the family day. You know what guyz? Naiirita ako sa gumawa ng celebration na 'to, ayos sa may mga kompletong pamilya, but to those who have broken family it's not a good thing. I just think the one who made this event and this celebration itself is ad hoc. Insensitive.

Ow well, that's just my opinion don't take it seriously.

"Sige na, ako na lang ang mauuna roon." I told Lian and Rose, for this day kasi we decided na sa Garden kumain. 'Yon ang ginagawa namin pag 'di namin feel kumain sa Cafeteria, may mga benches and tables naman sa Garden kaya comfortable. 'Yon nga lang ay marami ring gustong kumain doon kaya kailangang may mauna para ma- reserve and table. Ako ang nag-volunteer na mauna sa Garden, magkasama naman sina Lian at Rose sa Cafeteria, for some reason bawal iwan mag-isa si, Rose maraming inggit sa kanya at binubully siya.

The aura of our school garden is so calm and refreshing, nagtatayugan ang mga mahogany tree na nagbibigay ng lilim kaya maganda ang simoy ng hangin dito.

Gaya ng e-ni-expect ko, marami nga ang kumakain dito, I walked past the tables and benches to find a vacant place para doon kami. Kada mesa ay nakaplastar sa ilalim ng puno which made the place so cool and good.

Nakita kong walang tao sa huling mesa kaya doon ako nagtungo. I kept walking and stop before I could walk closer to the last table. Nagkamali ako, meron palang tao sa huling mesa.

The familiar back of a man sitting on the table while nakahilig ang likod sa puno, strumming a guitar. Ang last table ay medyo malayo, mag-isa lang siya rito at mahirap siyang makita dahil nakatago siya sa puno.

Babalik na sana ako upang maghanap ng ibang table but I stop when I heard his voice.

"~Natuto na ako, natutong makontinto.~"

His voice is so cold that it sent shiver down my spine. Hindi ko alam bakit, but instead of walking away ay humalukipkip ako at pinakinggan ang boses niya, hindi niya ako nakita dahil nakatalikod siya sa'kin.

"~Mula sa malayo, pinagmamasdan mukha mo.~"

Wala akong talent sa pagkanta or sa music pero marunong naman akong makinig. I know how to choose between good and bad music, his voice, it's majestic! Kaya nga maraming nagkakagusto sa kanya hindi lang sa batch namin pati na rin sa mga lower grades, dahil sa galing niyang umawit, plus points na lang siguro na may itsura siya. Tall, dark and handsome.

He sang the song with full of emotions. Feel na feel ang kanta huh? Own composition niya? Para naman kanino?

"~Ayos na ako, kahit kaibigan lang tayo~" He ended the song with a one soft strum of his guitar.

"Maganda, you composed it?" Nagsalita ako. Nakita kong bahagya siyang nataranta, nagugulat niya akong tinignan pagkatapos ay umayos ng upo, bumaba pa siya sa mesa na inu-upuan niya.

Nagkamot siya ng ulo, mukhang nahihiya sa'kin.

I just felt na I need to compliment him, I listened to him while singing bayad ko na lang ang compliment na sasabihin ko.

"Oo eh, " aniya halatang nahihiya. Bakit naman siya mahihiya? Eh ang galing niya kaya.

I just felt nothing with me, normal lang naman ang makipag-usap sa kakilala.

"Maganda ang melody at ang lyrics." I said to him, I saw the glimpse of smile from his lips after I said that.

"Salamat, hindi pa tapos." Tumango ako sa sinabi niya.

"Sana taposin mo, maganda ang kanta," ulit ko. It's true!

"Thanks ulit," ngumiti ako sa kanya bilang ganti.

"I gotta go," akma na akong tatalikod nang tinawag niya ang pangalan ko.

"Ah, Elaisle.." humarap ako sa kanya, mukhang may sasabihin siya pero 'di niya masabi, bahagya kong tinaas ang kilay ko sa kanya pero binaba ko rin sa huli, magmumukha akong mataray.

"Ano 'yon?" I asked him.

"Ah, naghahanap ka ba ng tables para sa inyo ng mga kaibigan mo?" Kahit nalilito ba't niya 'yon naitanong ay dahan dahan pa rin akong tumango.

"Yeah,"

"Dito na lang kayo," he said offering the table kung saan siya kumakanta kanina. Bahagya naman akong nagulat.

"How about you?" I asked.

"Hindi, aalis na rin ako, pupuntahan ko pa ang kuya mo. Kayo na lang dito." Sinout niya ang gitara sa braso niya at nilagay sa likod. 

"Ok, thanks."

Bago siya tuluyang umalis ay ngumiti siya sa'kin. "Walang anuman."

Nang tumalikod siya ay nagkibit balikat lang ako bago umupo sa bench.

Yanna Hearts
Comment/Vote/Follow :L♥️

For more updates!

Follow me on Facebook:
Yanna Yan Yan Hearts

Like My Page:
Yanna Hearts WP -Ayanna_lhi

Follow Me on Twitter:
@Ayanna_lhi