Double life •Dutch• {Voltooid} (Herschreven)

Chapter twenty-seven

P.O.V. Noah
Het is maandagochtend en ik zit samen met iedereen aan de tafel te ontbijten. Ik heb een arm om Jacky heen geslagen en we praten vrolijk met z'n allen over alles en nog wat.

Ik ben dit weekend nog naar mijn moeder geweest en ze heeft me verteld wat ze allemaal heeft meegemaakt in die paar dagen en ik heb het gevoel alsof het snel goed gaat komen met haar.

De bel gaat en iedereen in de kantine staat op. Abi zet alle dienbladen in een van de karren en dan loopt iedereen naar zijn of haar eigen les toe. Ik loop, nog steeds met mijn arm om Jacky heen, naar onze les toe. Ciara loopt aan de andere kant van Jacky en ze zijn vrolijk aan het praten over iets. Ik praat ondertussen met Damian en Steve over vrijdag, want dan is er weer een feest.

We gaan met z'n vijven in het lokaal zitten en al snel komt de leraar eraan en begint hij met de les.

————

We hebben de eerste twee lesuren gehad en we zitten nu in het derde lesuur. Ik probeer te luisteren naar wat de docent allemaal zegt, maar het is zo ontzettend zwaar...

Plotseling komt er een geluidje uit de speakers, wat aangeeft dat er een mededeling komt. "Jacky Maldera, ik heb je gevonden" hoor ik een stem zeggen, waar ik de rillingen van krijg. Ik kijk meteen om naar Jacky, die strak voor zich uitstaart. Ze staat op en rent het lokaal uit. De docent wil haar nog tegenhouden, maar ze luistert natuurlijk niet. Damian, Steve, Ciara en ik staan ook op van onze stoelen en rennen achter Jacky aan.

Eenmaal op de gang, zie ik haar niet meer. "Shit, waar is ze?" Vraag ik aan de rest. "Ik heb geen idee. Waar gaan wij heen?" Vraagt Damian. "Wij kunnen sowieso niks doen, dus we kunnen hier beter wachten."

Weer komt datzelfde geluidje door de speaker heen en ik wacht met spanning af. "Jacky, ik weet dat je hier ergens bent. Kom naar het schoolplein. Dan kan ik mijn missie eindelijk voltooien" zegt dezelfde man weer met zijn creepy stem.

Ik kijk de rest aan en ze knikken. We lopen snel naar de ingang/uitgang van de school toe. We schuilen alle vier achter een muurtje, die uitzicht heeft op het schoolplein.

Ik hoop dat het allemaal goed komt...

P.O.V. Jacky
Ik ben in mijn slaapkamer en ik pak mijn eigen pistool en nog een paar andere wapens. Hij roept weer wat om en zo snel als ik kan ga ik via mijn raam naar beneden en loop ik naar de ingang/uitgang waar inmiddels een aantal mensen staan. Ik wil ze wel voor hun kop slaan, omdat ze zo nieuwsgierig zijn. Maar ik kan ze nu niet wegsturen, want dan worden ze alleen maar nieuwsgieriger en gaat het nieuws dat hier iets gaat gebeuren, nog sneller de school rond. Nu weten ze alleen dat ene Jacky Maldera een man moet ontmoeten op het schoolplein en de meesten weten niet dat ik, Rose Fairy, Jacky Maldera ben.

Niet veel later komt er een groot en breed gestalte naar buiten lopen. Hij duwt iedere leerling die in de weg staat aan de kant en als hij mij ziet, komt er een grote grijns op zijn gezicht, waardoor zijn vieze gele tanden tevoorschijn komen.

Ik had veel verwacht, maar niet dit... Het is een wat oudere man, met vies lang haar, slobberige kleding en een ongeschoren gezicht. Geen pretje om te zien dus.

"Ah, ik heb je eindelijk gevonden. In het echt zie je er nog mooier uit. Net je mammie, die was ook zo mooi."

Ik weet wat hij probeert te doen. Hij probeert mij nu te breken, zodat hij me sneller om kan leggen, maar dat laat ik niet gebeuren.

Ik maak van mijn handen vuisten en probeer mijn woede nog een beetje onder controle te houden, wat op dit moment erg moeilijk is.

Hij komt steeds dichterbij, maar ik verschuif geen millimeter. Ik mag van binnen dan wel doodsbang zijn, van de buitenkant kan je dat op dit soort momenten beter niet laten zien.

"En dan die blik. Precies hetzelfde als die van mijn geliefde broer."

En op dat moment, raak ik uit mijn concentratie, wat niet moest gebeuren, want hij geeft me een rake klap op mijn wang.

Ik kijk hem boos aan en val hem aan. Alle woede, frustratie en vooral verwarring komt eruit. Als ik hem op de grond heb gewerkt en bovenop hem zit, kijk ik hem boos aan.

"Wat bedoel je? Waarom heb je mijn ouders vermoord?" Sis ik. Hij begint te lachen, wat mij nog bozer maakt. Ik geef hem weer een rake klap op zijn neus, die nu begint te bloeden.

"Mijn broer was altijd al het lievelingetje van mijn ouders. Hij kreeg alles en wat kreeg ik: niks. Toen hij ook nog eens de mooie vriendin kreeg, heeft hij mijn ouders en mij verlaten. Hij heeft mijn ouders gebroken door weg te gaan en ze gaven mij de schuld en schopten me het huis uit. Ik wilde wraak en dat kreeg ik. En toen kwam ik erachter dat ze ook nog eens de perfecte dochter hadden gekregen." Vertelt hij het verhaal.

Ik heb geen tijd om dit allemaal te verwerken, want hij heeft ons weer omgedraaid, waardoor ik nu onder hem lig. "Als ik jou heb afgemaakt, is er niks meer over van hem en dat is alles wat ik wil" zegt hij nog grijnzend.

Ik geef hem een kopstoot, waardoor hij even ontregeld is en daar maak ik gebruik van. "Mijn ouders waren de beste en ik snap dat hij jou heeft achtergelaten. Je bent een vieze psychopaat!" Schreeuw ik, terwijl ik een werpster in zijn buik gooi.

Hij kijkt er even naar en trekt dan zijn pistool die hij op mij richt. Ik neem het voorbeeld van hem over en richt mijn pistool ook op hem. "Zeg maar dag tegen je leven en hallo tegen je ouders" zegt hij grijzend, terwijl hij schiet.