depressie

van huis

ik moest vandaag weer naar de spycholoog, maar ik moest vandaag ook kleren meenemen voor een week. Ik was dus heel erg verbaasd enz. Ik had wel het een en andere gelezen over dat ze ook huizen hadden waar mensen heen gaan die zwaar depressief zijn, maar ik dacht ik heb wel een probleem maar zwaar depressief nee dat dacht ik niet. Toen ik daar aan kwam stond Daisy der al. Ze vertelde me dat ik zoals ze al dacht zwaar depressief was en dat ik dus naar zo huis moest. Ik snapte het eerlijk gezegd weinig van want ja klopt ik had mezelf van alles aangedaan maar waarom ben je dan meteen zwaar deprisief want ik had een vriend een paar vrienden en me ouders waren nog bij elkaar. Die vragende blik zag Daisy ook ze vertelde me dat ze dat in dat huis ergens in de Veluwe zou uitleggen. Die middag hadden me ouders me daar heen gebracht. Toen zag ik Daisy weer. Ze liet me kamer zien en legde me uit dat ik hier een week zou zijn en dat ik met mijn kamergenootje Jasper zou zijn. Toen ze vertelde dat me kamergenootje Jasper heete begon ik te lachen en vertelde zoals ze eigenlijk al wist dat mijn vriendje ook zo heete. Die avond toen ik alles had uitgepakt en maar het beste probeerde te maken van de lege kale ruimte want me kamergenootje was voor een dagje er tussenuit hij blijkt hier al langer te zitten, dus ik zou hem misschien zien na me gesprek met Daisy en anders morgenochtend. Ik werd geroepen door Daisy dat ik mocht komen. Daisy vertelde me dat ik zo down was niet zo zeer door me vriend en famillie en vrienden want inderdaad daar kon ik goed bij terecht. Maar het pesten en het helpen van mensen die druk werd te groot en het voelde alsof je schouders waar iedereen opleunde brak en dat alles je te veel werd. Ik kon daar inderdaad een heleboel van begrijpen. Die avond ging ik gespannen slapen, me kamergenootje had ik nog niet gesproken hij was der nog niet.