depressie

moe

Op een dag was het minder voelde me moe en futloos. Ik dacht zelf dat het eerst gewoon kwam omdat ik samen met Jasper en zijn vrienden veel uit ben geweest en dat ik gewoon bij moest slapen. Maar ik had deze vermoeiheid nu al bijna 3 weken dus bijslapen was het niet daar was ikzelf ook wel achter gekomen. Ik ging maar gewoon dacht dat het wel over zou gaan maar nee hoor een tijdje later had ik er nog last van. Ik vertelde dit aan mijn ouders dus die zeiden ook neem nog maar even rust als het niet over is gaan we naar de huisarts. Na in totaal 2 maanden wachten en rustig aan gedaan toch maar naar de huisarts gegaan. Die kon ook niks vinden dus ik moest maar bloed gaan prikken. O oke dacht ik eerst maar na 3x bloedprikken was er nog geen duidelijkheid. Het ging ondertussen steeds slechter bij mij af. En naast dat ik me niet lekker voelde liep het in de vriendengroep ook niet lekker. Er waren 2 die zwaar deprisief waren die ik graag probeerde te helpen maar niks hielp dat maakte mij ook moe want s'avonds dacht ik weer na naar oplossingen en ga zo maar door. Toen ik der achter kwam dat dit het was vertelde ik niks tegen me ouders. Die hoefde niks te weten ik was al aardig gewend tegen me ouders een masker op te zetten want het pesten wat ik nu al even meemaakte was ook niet heel erg fijn flesje naar je hoofd krijgen brood of gewoon scheldwoorden maar ze vonden het ook normaal om te duwen enz.