Lafım lafımı açtıkca,
Zaman ağır yük aklımın heybesine,
Lakin menderes hisler dilimde döndükce,
Bir diriliş her yol, her gidiş ve her kelime.
Böyle ağır ağır daldıkca ve düşündükce,
Daha yaşanılası olmuyor, aksine,
Takílıyor hayat paslı tenekelere,
Eski yemeklere, toprak yollara, eski yerlere,
Şu an aslında herşey taze, canlı,
Yaşıyorum işte,
Hiç bir şeyi eskitememen mazide.
Eskitme özürlüyüm,
Bu bilmem kaçıncı defa,
Baştan sona tükettişim zamanı,
Kendi kendime.
Ben böyleyim, halimden pay çıkarma kendine,
Beni böyle üzgün, dalgın buldukca da sevinme,
Înanır mısın? Okulda kaybettiğim atkım senle aynı yerde,
Hatta yan yana duruyorsun önceki sevgilimle,
Eskitme özürlüyüm ben, üzgün ve dalgınım işte,
Hatırlarım böyleydim, gençliğimden önce de,
Hiç bir seyi eskitmiyordum mazide.
Dost etmişim, arkadas bilmişim,
Hatta yoldaş saymışım onu kendime,
Yaşıyorum işte.
Yani bildiğim şey değil,
Şaşırıyorum unuttukca sevinene,
Hem böyle, her güneşle doğmak icin her akşam ölünce,
Ölüyor mu mazi gerçekte?
Kendini kandırınca ne geçiyor ellerine?
Ben böyle ağır ağır yaşıyorum, dün bugün iç içe.
Ve biraz dalgın, biraz üzgünce.
