PATRON

İLK BAKIŞ

Genç kız koşarak evden çıkmıştı. Arkasından seslenen Ayşe Teyzesini bile duymadan. Çünkü Ali Amcası telefonunu evde unutmuş ve bir arkadaşından arayıp istemişti. Aksel okula geç kalmamak için hemen verip okula yetişmeliydi. Final haftasıydı.

Otobüs durağına geldiğinde saatte baktı eğer sıradakini beklerse iki yerede geç kalacaktı. Yanından geçen taksiyi durdurup bindi.

Adresi tarif edip arkasına yaslandı.  Yarını düşünmeye başladı. Annesinin doğum günüydü ama gidemezdi çünkü evlatlıktan reddedilmişti. O anlar yine gözünde canlandı.

Babası istemediği bir adamla evlendirmek istemişti. Aksel o zaman henüz on yedi yaşındaydı. Başta inanmasana babasının gözlerimdeki ifadeyi gördüğü zaman anlamıştı. İlk defa tüm cesaretini toplayıp 'hayır' demişti. Durum böyle olunca babası hakaretlerini, aşağılamalarını sıralamıştı. Aksel etkilenmemişti her zaman duyduğu şeylerdi sonuçta ama babasının ağzından duyduğu son cümle işte o zaman yok olmuş gibi, dünyası kararmış gibi hissetmişti.

Çünkü babası evlatlıktan reddetmişti sonrasında ise kapının önüne koymuştu. Akşama kadar yalvarmıştı açması için kapıyı ama açılmamıştı. Annesi açmak istediğinde ise onu da dövmüştü o zaman anlamıştı artık bir evinin olmadığını.

Zamandan soyutlanmış bir şekilde kapının önünde beklerken kapı açılmıştı. Annesi çıkmıştı, yüzüne baktığında yanağı kızarmış, dudağı patlamıştı ellerini sıktı, içinden 'keşke keşke erkek olsaydım da anneme yardım edebilseydim' demişti. Çünkü kendinin gücünün yetmeyeceğini biliyordu o adama.

Annesine sıkıca sarıldı. Annesinin arkasında duran şeylere birkaç saniye gözleri takıldı artık emin olmuştu bu evde kalmayacağına, seslice yutkundu gözlerine gelen yaşların gitmesi için gökyüzüne baktı.

Annesi ayrıldığında kendini boşlukta hissetmişti sanki. Annesi ağlamaklı sözlerle konuşmaya başladığında, kalbine hançer saklanıyormuş ve onun acısını çekiyormuş gibi dinledi.

" Meleğim biliyorsun bu adam artık seni bu evde yaşatmaz. Ben sen böyle yasa diye doğurmadım buradan gitmeni istiyorum "

"Ama an-" Annesi elini kaldırıp kızının konuşmasını yarıda kesti. Onun içinde zordu ayrılmak.

"Şimdi bu söyleyeceklerimi sözümü kesmeden dinle olur mu meleğim? Biliyorsun İstanbul'da Ali Ağabeyim var. Onlara söyledim senin geleceğini çok sevindiler. Oraya gideceksin, okulunada devam edeceksin sonra mesleğini eline aldığında benide yanına alırsın o zaman beraber yaşarız tamam mı meleğim?"